Na zwycięskiego gola kibice na Gamla Ullevi musieli czekać aż do 79. minuty (Fot. Bildbyrån)

Pierwszy po ponad dwuletniej przerwie mecz na wypełnionym kibicami Gamla Ullevi pozostawił nas z mieszanymi uczuciami. Bo z jednej strony niby jest czwarte kolejne zwycięstwo, komplet punktów na półmetku eliminacji i niezmiennie powiększająca się przewaga nad grupą pościgową, ale z drugiej kadra Petera Gerhardssona znów nie rozegrała meczu, z którego moglibyśmy być jednoznacznie zadowoleni. Jasne, gole Fridoliny Rolfö oraz Liny Hurtig, a także akcje je poprzedzające, były dziś wyjątkowo pięknej urody, ale problem w tym, że tych dobrych momentów było w wykonaniu szwedzkich piłkarek zdecydowanie zbyt mało. Po stronie plusów możemy oczywiście bez zastanowienia zapisać pierwszy kwadrans, a także końcowe dwadzieścia minut, kiedy to odczuwająca narastające zmęczenie reprezentacja Finlandii broniła się coraz głębiej na własnej połowie. Pomiędzy tymi dwoma segmentami mieliśmy jednak niezwykle długi okres wyrównanej gry, a nie brakowało również momentów, w których to grające bez kompleksów rywalki uzyskiwały przewagę. A tego w przedmeczowym scenariuszu zdecydowanie nie było.

Na początek skupmy się jednak na pozytywach, a do nich zaliczyć możemy na przykład obie akcje bramkowe. W pierwszej z nich wydawało się, iż Lina Hurtig nieco zbyt długo zwlekała z odegraniem futbolówki w kierunku Fridoliny Rolfö, ale koniec końców okazało się, że o żadnym spalonym w tej sytuacji mowy być nie może. A gdy piłkarka Barcelony stanęła oko w oko z Tinją-Riikką Korpelą, to skuteczne wykończenie tej akcji golem było już wyłącznie formalnością. Trafienie na 2-1 to już natomiast zasługa Filippy Angeldal, która w sobie tylko znany sposób posłała idealną centrę w kierunku Hurtig, a ta ostatnia dopadła futbolówki zanim uczyniła to którakolwiek z fińskich defensorek i sytuacyjnym uderzeniem zmieściła ją tuż przy słupku, oczywiście po tej właściwej z naszej perspektywy stronie. Ofensywny tercet Angeldal – Rolfö – Hurtig wymieniamy zresztą z nazwisk nieprzypadkowo, gdyż to właśnie te piłkarki zasłużyły na zdecydowanie najwyższą notę za występ przeciwko Finlandii. Oprócz nich uwagę przyciągały także dwie zawodniczki Häcken; waleczna i tocząca nieustanne boje (również w znaczeniu jak najbardziej dosłownym!) z Eveliiną Summanen Filippa Curmark oraz dynamiczna Johanna Kaneryd, która pojawiła się na murawie na początku drugiej połowy w miejsce Olivii Schough i błyskawicznie wniosła do ofensywnych poczynań szwedzkiej kadry mnóstwo ożywienia. Skoro jednak chwilę temu byliśmy jeszcze przy golach, to warto wspomnieć, że trafienie dla gości także było wynikiem przemyślanej, zespołowej akcji, która rozpoczęła się jednak od całkowicie bezsensownej straty Hurtig w środkowej strefie boiska. Zdecydowanie najlepszym przeglądem pola wykazała się wówczas Ria Öling, a że zawodniczka Rosengård potrafi zdziałać cuda z piłką przy nodze, wiemy przecież nie od dziś. A ponieważ z asysty koleżanki ze Skanii bezbłędnie skorzystała również doskonale znana szwedzkim kibicom Linda Sällström, to Hedvig Lindahl po raz pierwszy w tych eliminacjach musiała wyjmować piłkę z siatki. A przecież gdyby Finki pod koniec pierwszej i na początku drugiej połowy wykazały się nieco większą cierpliwością, to goli oraz dogodnych sytuacji bramkowych mogło być po ich stronie jeszcze więcej. Zrywane dośrodkowania oraz uderzenia z kompletnie nieprzygotowanych pozycji sprawiły jednak, że golkiperka madryckiego Atletico nie miała dziś aż tak bardzo stresującego wieczora. Choć wynik widniejący na tablicy absolutnie nie pozwalał na jakąkolwiek obniżkę koncentracji nawet w samej końcówce.

Bo Finki, jak to one, niebezpieczne są również wtedy, gdy teoretycznie nie stwarzają akurat bezpośredniego zagrożenia pod bramką rywalek. Szwedzka defensywa miała się jednak na baczności i choć ten jeden, jedyny raz Sällström potrafiła się urwać między innymi naszemu eksportowemu duetowi z Chelsea, to ani Magdalena Eriksson, ani Jonna Andersson z pewnością nie ponoszą wyłącznej odpowiedzialności za utratę gola. Trudno przesadnie winić również rozgrywającą dziś swój 180. mecz w kadrze Lindahl, choć pewnie wszyscy zastanawialiśmy się, jak w analogicznej sytuacji poradziłaby sobie Jennifer Falk. Wybiórczo i z czasowymi przestojami funkcjonowały za to szwedzkie skrzydła, które szczególnie po lewej stronie w sposób zdecydowanie niewystarczający partycypowały w budowaniu optycznej przewagi na fińskiej połowie. Zarzut ten w może nieco mniejszym stopniu dotyczyć może Sofii Jakobsson, gdyż nawet jeśli napastniczka monachijskiego Bayernu zaliczała pojedyncze straty i bezsensowne wybory, to jednak jej entuzjazm i niesłabnąca wiara w zwycięstwo jeszcze bardziej kształtowały mentalność całej ekipy, co w konsekwencji okazało się jednym z wielu kluczy do zwycięstwa. Mały plusik przy nazwisku Jakobsson stawiamy również za całkiem niezłą współpracę z Hanną Glas oraz Liną Hurtig, co mogłoby stanowić niezwykle interesujący przedmiot dyskusji na temat postawy zawodniczki mistrzyń Niemiec w roli wahadłowej. Jak doskonale zdajemy sobie sprawę, współczesny futbol wymaga od piłkarek występujących na tej pozycji zachowania idealnego balansu między atakiem i obroną i akurat z tego zadania Jakobsson jak najbardziej się wywiązała.

Na półmetku eliminacji przewodzimy grupowej stawce z kompletem dwunastu punktów na koncie, a ponieważ wyniki pozostałych spotkań ułożyły się dla nas wprost idealnie, to już teraz kadra Petera Gerhardssona może powiedzieć, że jedną nogą znajduje się w samolocie do Australii. I nawet jeśli oficjalne świętowanie będziemy musieli odłożyć w czasie przynajmniej do kwietnia, to już dziś możemy powoli rozpocząć szybki przegląd hoteli w Sydney i okolicach. Zanim jednak już ostatecznie i definitywnie zamkniemy reprezentacyjny rok 2021, czeka nas jeszcze wtorkowe starcie ze Słowacją i naprawdę trzeba zrobić wszystko, aby na koniec tego istotnie wspaniałego czasu nie popsuć sobie nastrojów. A rywal do takiej potyczki, choć zdecydowanie niżej notowany, wydaje się być całkiem wymagający. Na to przynajmniej wskazywałyby bowiem wyniki osiągane przez drużynę prowadzoną przez Petera Kopuna w trwającej właśnie kampanii. Jeśli więc nie chcemy udać się na kilkumiesięczny, reprezentacyjny detoks w minorowych nastrojach, to już za cztery dni znów musimy być gotowi na twardą, boiskową walkę. Z której to – miejmy nadzieję – raz jeszcze wyjdziemy zwycięsko.

W drugim meczu grupy ‘szwedzkiej’ Słowacja niespodziewania przywiozła jeden punkt z Irlandii, remisując 1-1 na przedmieściach Dublina. Dla porządku dodajmy, że gola dla podopiecznych trenera Kopuna strzeliła Martina Surnovska, zaś do wyrównania doprowadziła niepowstrzymywalna tej jesieni Katie McCabe. Wynik ten oznacza tyle, że zakładając planowe zwycięstwo Irlandii nad Gruzją w zaległym meczu pierwszej kolejki, szwedzkie piłkarki mają już pięciopunktową przewagę nad najgroźniejszymi przeciwniczkami w walce o wyjazd do Australii i Nowej Zelandii.

* – tytuł tekstu odnosi się do faktu wyprzedania wszystkich biletów na mecz Szwecja – Finlandia. Realnego kompletu na trybunach Gamla Ullevi ostatecznie się nie doczekaliśmy, choć wolnych krzesełek w istocie nie pozostało wiele.

Stina Blackstenius wygrała w obecnym sezonie niemal wszystkie klasyfikacje indywidualne (Fot. Astrid Pedersen)

Podsumowanie tegorocznych rozgrywek kończymy tradycyjnie zestawieniem klasyfikacji punktowej dla każdego z klubów Damallsvenskan. Statystyki opublikowane na oficjalnej stronie federacji już tradycyjnie dość mocno mijają się ze stanem faktycznym, ale akurat w tym roku Stina Blackstenius do tego stopnia zdominowała właściwie wszystkie klasyfikacje, że wygrałaby je nawet gdyby liczeniem zajmowali się przedstawiciele komisji wyborczych. Bardzo solidne cyferki wykręciły ponadto Olivia Schough z Rosengård oraz Madelen Janogy z Hammarby, a Ebba Hed z Vittsjö dała się poznać jako dobra egzekutorka stałych fragmentów gry. Jeśli jednak ciekawi was kto okazał się najskuteczniejszą piłkarką każdej z drużyn, to wszystkie niezbędne informacje znajdziecie poniżej.

Sabrina D’Angelo (Vittsjö) – kanadyjska golkiperka ma za sobą naprawdę udany rok, choć trzeba uczciwie przyznać, że akurat na tej pozycji rywalizacja o miejsce w jedenastce roku nie była aż tak zaciekła jak w przypadku zawodniczek z pola. Nie ma w tym jednak ani trochę winy samej zainteresowanej, która – może wyłączając dwumecz z Rosengård – przez niemal cały sezon prezentowała równą, stabilną formę. A jej występ przeciwko Häcken na Bravida Arenie to bez wątpienia jeden z najlepszych popisów bramkarskich w tegorocznej Damallsvenskan.

Glodis Perla Viggosdottir (Rosengård) – weteranka tego zestawienia raz jeszcze pokazała swoją sportową klasę. Przez całą rundę wiosenną stanowiła centralny punkt bloku defensywnego klubu z Malmö i nie ma ani trochę przypadku w tym, że w aż dziesięciu z dwunastu ligowych spotkań Rosengård zachował wówczas czyste konto. Latem zdecydowała się zamienić szwedzką Damallsvenskan na niemiecką Bundesligę, a początek jej przygody w Bayernie Monachium tylko utwierdził nas w przekonaniu, że przez kilka ostatnich lat oglądaliśmy w naszej lidze piłkarkę należącą do ścisłego, światowego topu na swojej pozycji.

Clare Polkinghorne (Vittsjö) – informacja o tym, że doświadczona reprezentantka Australii dołączy do Vittsjö była przed rozpoczęciem sezonu bardzo szeroko komentowana. Niezwykle szybko okazało się jednak, że 32-latka z Brisbane zdecydowanie nie zamierza się na szwedzkich boiskach oszczędzać. Jej długie, mierzone podania, a także czyste odbiory piłki od razu stały się jej znakiem firmowym, a współpraca z Sandrą Adolfsson układała się na tyle dobrze, że pod koniec sezonu to właśnie klub z północnej Skanii mógł poszczycić się najbardziej efektywną parą stoperek w lidze. A w Vittsjö już mocno zacierają ręce na myśl, że wiosną znów będzie okazja, aby obejrzeć waleczną Australijkę w akcji.

Nilla Fischer (Linköping) – kolejna weteranka, która ani myśli ustępować pola młodszym koleżankom. I bardzo słusznie, bo Fischer w takiej dyspozycji chcielibyśmy oglądać na boiskach Damallsvenskan jak najdłużej. Nawet w meczach, w których defensywa Linköping znajdowała się w sporych kłopotach, akurat do jej postawy trudno było się przyczepić. I choć nie jest już aż tak bramkostrzelna jak za czasów Wolfsburga, a mistrzynią szybkości i zwrotności nie zostanie już raczej nigdy, to i tak w kadrze chciałby mieć ją każdy z pierwszoligowych trenerów. Przypadek? Nie sądzę.

Katrine Veje (Rosengård) – w Arsenalu nie była może gwiazdą numer jeden, ale po powrocie na szwedzkie boiska ewidentnie rozpoczęła swoje drugie, piłkarskie życie. Choć początki nie były łatwe, a decyzja Jonasa Eidevalla o przekwalifikowaniu jej ze skrzydłowej na boczną defensorkę budziła najpierw mieszane uczucia. Te ostatnie szybko ustąpiły jednak zachwytowi i choć trzydziestolatka z duńskiej Fredericii nie wykręciła może wielkich liczb, to zarówno Olivia Schough, jak i Sanne Troelsgaard doskonale wiedzą kto zapoczątkował wiele bramkowych akcji Rosengård w zakończonym właśnie sezonie.

Jelena Cankovic (Rosengård) – czy to już ten moment, w którym możemy zacząć nazywać serbską pomocniczkę żywą legendą szwedzkich boisk? Trudno orzec, choć argumenty na obronę i tak odważnej tezy z pewnością by się znalazły. Zdecydowanie najlepsza piłkarka Damallsvenskan obecnego sezonu, która bardziej niż ktokolwiek inny zasłużyła na tytuł MVP całej ligi. A jeśli ktoś zgłasza w tej kwestii jakieś obiekcje, to przypomnijmy sobie wiosenny mecz przeciwko Häcken, który de facto ułożył nam tabelę na dalszą część sezonu. Choć z drugiej strony, przywoływanie tylko tego meczu jest może nieco krzywdzące, gdyż akurat tej zawodniczce słabsze występy z zasady się nie przytrafiają.

Filippa Angeldal (Häcken) – w tym sezonie ustawiana była nieco wyżej niż w poprzednich i ta drobna zmiana okazała się strzałem w przysłowiową dziesiątkę. Progres, który wykonała na przestrzeni ostatnich lat zarówno czysto sportowo, jak i motorycznie, musi budzić szacunek i podziw. Latem zdecydowała się zamienić Hisingen na niebieską część Manchesteru, ale zanim to nastąpiło, to swoim kapitalnym występem zdążyła jeszcze zapewnić Häcken występy w fazie grupowej Ligi Mistrzyń.

Sanne Troelsgaard (Rosengård) – po ponad pięciu latach pożegna się z Malmö i nie ma wątpliwości, że zrobi to w wielkim stylu i na swoich zasadach. W najlepszej dyspozycji oglądaliśmy ją na początku rundy jesiennej, kiedy to wraz z Olivią Schough zadbała o to, aby ekipa ze Skanii utrzymała bezpieczną przewagę nad ligowym peletonem. Jej rajdy prawym skrzydłem to zmora wielu defensorek, choć delikatnym cieniem na jej postawie kładzie się mocno wybuchowy charakter, który czasami potrafi dać o sobie znać. I tylko łaskawości sędziów zawdzięcza to, że udało jej się zamknąć miniony sezon bez choćby jednej czerwonej kartki.

Madelen Janogy (Hammarby) – choć wydaje się, że dopiero co prowadziła Piteå do sensacyjnego mistrzostwa, to od tamtego czasu jej kariera miała niezliczoną ilość wzlotów i upadków. Kończący się właśnie rok zapisujemy jednak zdecydowanie po stronie plusów i naprawdę nie sposób się nie uśmiechnąć, gdy widzimy, jak 26-letnia napastniczka znów potrafi cieszyć się futbolem. Cała reszta to już tylko bonus, ale szczególnie z perspektywy kibica Hammarby jest on niezwykle miły. Bo historia rewelacyjnego beniaminka z Södermalm nigdy nie zostałaby napisana, gdyby nie życiowa forma liderki sztokholmianek w osobie Madelen Janogy.

Olivia Schough (Rosengård) – rok temu dołożyła ogromną cegłę do pozostania Djurgården w gronie pierwszoligowców, a teraz, choć przyszło jej grać o zupełnie inne cele, znów nie zawiodła. Szczególnie imponowała wiosną, kiedy to nieoczekiwanie stała się niekwestionowaną liderką ofensywnej formacji Rosengård, a jej popisowy zwód stał się jednym z symboli całej ligi. Również ona wystąpiła w pierwszoplanowej roli, gdy łapiący jesienną zadyszkę lider ze Skanii potrzebował zwycięstwa w starciu z nieobliczalnym Linköping. I jeśli kilka lat temu z przekąsem zauważaliśmy, że w przypadku tej zawodniczki zdecydowanie zbyt mało mówi się o jej dokonaniach boiskowych, to dziś te proporcje wyraźnie się zmieniły. Oczywiście nie trzeba dodawać, że na korzyść.

Stina Blackstenius (Häcken) – Siedemnaście goli, dziesięć asyst, bezpośredni udział przy ponad trzydziestu strzelonych przez Häcken golach. Te liczby mówią naprawdę wiele, a przecież wspominamy tu wyłącznie o lidze. Bo gdyby spojrzeć nieco szerzej, to trzeba byłoby jeszcze zauważyć hat-tricka przeciwko norweskiej Vålerendze w kwalifikacjach Ligi Mistrzyń, trafienie na wagę awansu do finału Pucharu Szwecji, czy wreszcie niezwykle udany turniej olimpijski w Japonii. Tak, ten rok bez wątpienia należał właśnie do niej i wręcz nieprawdopodobne wydaje się to, że jeszcze nie tak dawno nazwisko Blackstenius było przede wszystkim synonimem napastniczki nieskutecznej. Te czasy najwyraźniej należą jednak do przeszłości i pozostaje życzyć, aby już na zawsze tam pozostały.

Skoro mamy konsensus co do tego, że drużyna roku to więcej niż wyjściowa jedenastka, to warto wymienić jeszcze kilka nazwisk piłkarek, które w zakończonym właśnie sezonie pokazały się na boiskach Damallsvenskan z naprawdę dobrej strony. A my mamy absolutną pewność, że z taką ławką rezerwowych żaden przeciwnik nie byłby nam straszny: Jennifer Falk (Häcken), Emma Berglund (Rosengård), Sandra Adolfsson (Vittsjö), Filippa Curmark (Häcken), Caroline Seger (Rosengård), Emilia Larsson (Hammarby), Fernanda Da Silva (Vittsjö), Sveindis Jane Jonsdottir (Kristianstad).

Piłkarki Benfiki w drodze pod portugalski sektor tuż po zdobyciu gola na 1-0 (Fot. Getty Images)

To miał być wieczór, podczas którego piłkarki Häcken przedłużą o kilka tygodni swój europejski sen, który gdzieś w połowie grudnia zakończą ostatecznie Bayern do spółki z Lyonem. Futbol bywa jednak mocno nieprzewidywalny i czasami pisze nam takie scenariusze, których żadną miarą nie chcielibyśmy oglądać. Jeden z nich, na naszych oczach, dopełnił się właśnie na Bravida Arenie, bo choć podopieczne trenera Vilahamna rozegrały chyba swój najlepszy mecz w tej edycji Ligi Mistrzyń, to i tak zakończyły go bez jakiejkolwiek zdobyczy punktowej. A marzenia o tym, aby kontynuować pucharową przygodę, wybiła im nie jedna z wielkich firm, a mocno niedoceniana przez wielu portugalska Benfica. Jasne, czysto matematyczne szanse na ćwierćfinał wciąż oczywiście istnieją, ale nawet nieprzewidywalność futbolu ma przecież swoje granice.

Już przed pierwszym gwizdkiem czeskiej sędzi Adamkovej było jasne, jaką strategię obiorą w środkowy wieczór obaj szkoleniowcy. Robert Vilahamn zapowiadał wysoki pressing, który miał sprawić, że portugalska defensywa w początkowej fazie meczu będzie się znajdować pod nieustającą presją. Trener Häcken właśnie w postawie formacji obronnej doszukiwał się największych słabości u rywalek i – jak sam stwierdził – plan na przekucie tej wiedzy w czyny był doskonale opracowany. Z nieco innego założenia wyszedł natomiast André Vale, który przewagi swoich podopiecznych nad wicemistrzyniami Szwecji widział przede wszystkim w elementach technicznych. A ponieważ aura wyjątkowo zlitowała się nad zawodniczkami, na murawie w Hisingen tym razem dało się grać w stylu, który Benfice ewidentnie odpowiadał. Doskonale wiedzieliśmy więc, jaki plan mają na środowe spotkanie obaj szkoleniowcy, ale bez odpowiedzi wciąż pozostawało pytanie, komu ostatecznie uda się narzucić swoje zasady. Jako pierwsze zaatakowały przyjezdne i … od razu zrobiło się gorąco, gdy na bramkę Jennifer Falk z dystansu uderzyła Kika. Strzał obchodzącej dziś dziewiętnaste urodziny napastniczki szwedzka golkiperka zdołała jeszcze obronić, ale następstwem tego całego zamieszania był rzut rożny, który z kolei przyniósł mistrzyniom Portugalii upragnionego gola. Raz jeszcze w roli głównej wystąpiła Kika, posyłając futbolówkę w szesnastkę Häcken, a po olbrzymim zamieszaniu w polu karnym najwięcej spokoju zachowała Cloé Lacasse i to ona zapisała się na kartach historii jako pierwsza strzelczyni gola dla Benfiki w Lidze Mistrzyń. A my zastanawialiśmy się jakim cudem zagrożenia nie udało się uniknąć pomimo faktu, że pomiędzy centrą z narożnika boiska, a celnym strzałem Kanadyjki aż trzy piłkarki gospodyń mogły (a nawet powinny!) wyekspediować futbolówkę daleko poza szesnastkę.

Szybki gol meczu absolutnie jednak nie ustawił, choć przed przerwą wicemistrzynie Szwecji miały ogromne problemy z właściwym uregulowaniem celowników. I nawet gdy Larsen lub Karlernäs uderzały na bramkę Leticii, to brazylijska golkiperka w zasadzie nawet nie musiała interweniować. Ten stan rzeczy uległ jednak zmianie w pierwszej minucie drugiej połowy, kiedy to portugalskiej defensywie sprytnie urwała się Johanna Kaneryd. Na drodze do wyrównania stanęła jej jednak wspomniana Leticia, a przyjezdne niemal od razu odgryzły się równie efektowną próbą Paulety. Kolejne minuty przyniosły nam w miarę wyrównaną grę, gdyż zarówno gospodynie, jak i piłkarki z Lizbony, miały w tej fazie meczu te lepsze, jak i zdecydowanie gorsze fragmenty. Na tablicy wyników cały czas utrzymywało się jednak skromne prowadzenie gości, a taki rezultat siłą rzeczy nie mógł zadowalać ani miejscowych kibiców, ani ubranych na żółto-czarno piłkarek. Podopieczne trenera Vilahamna postanowiły więc przeprowadzić jeszcze jeden szturm na bramkę Leticii i tym razem przyniósł on częściowe powodzenie. Pierwszego w szwedzkiej przygodzie z nową Ligą Mistrzyń gola z akcji nie udało się wprawdzie strzelić, ale po jednym z dośrodkowań ręką we własnym polu karnym zagrała Christy Ucheibe. Pani Adamkova musiała podyktować rzut karny dla Häcken, a za jego wykonanie – dokładnie jak przed tygodniem – wzięła się Elin Rubensson. I ponownie okazała się w tym elemencie gry bezbłędna, dzięki czemu na nieco ponad kwadrans przed końcem znów mieliśmy na Bravida Arenie remis.

Nietrudno się domyślić, że taki wynik nie był wymarzonym dla żadnej ze stron, więc gdzieś w środku cały czas czuliśmy, że strzelanie w Hisingen jeszcze się nie zakończyło. I mieliśmy rację, gdyż w końcowej fazie meczu obie ekipy zaczęły taśmowo stwarzać sobie doskonałe sytuacje bramkowe. Po stronie Häcken bliskie powodzenia były między innymi Kaneryd oraz dynamiczna rezerwowa Milica Mijatovic, choć nie możemy zapominać również o prezencie, który od Any Seicy otrzymała Stine Larsen. Była snajperka Aston Villi przegrała jednak pojedynek sam na sam z Leticią i kto wie, czy nie był to moment, w którym definitywnie i ostatecznie pożegnaliśmy się z marzeniami o awansie. Tym bardziej, że swojego szczęścia wciąż szukały także mistrzynie Portugalii i jedynie przychylnym tonom wydobywającym się z gwizdka pani arbiter zawdzięczamy to, że po zagraniu ręką Luny Gevitz to przyjezdne nie stanęły przed szansą wykonania rzutu karnego. Tuż przed końcem regulaminowego czasu gry dziękowaliśmy za to Jennifer Falk, która dobrze ustawiła się do główki Carole Costy, ale w pierwszej spośród trzech doliczonych minut Benfica dopięła swego. Z rzutu wolnego dośrodkowała niezastąpiona Kika, defensywa Häcken zachowała się w sposób karygodny, pozostawiając bez jakiegokolwiek krycia cztery (!!) piłkarki mistrzyń Portugalii, a futbolówkę do siatki z najbliższej odległości wpakowała ostatecznie Amado. I nie trzeba chyba w tym miejscu dodawać, że było to trafienie na wagę meczowego zwycięstwa. Szkoda, bo nawet jeśli ćwierćfinał i tak był marzeniem średnio realnym, to punkty do rankingu krajowego bardzo by się nam przydały. Trzeba jednak zaznaczyć, że mistrzynie Portugalii pokazały się w zakończonym właśnie dwumeczu z naprawdę dobrej strony i w pełni zasłużyły na to, aby w listopadowy wieczór odtańczyć na Bravida Arenie taniec radości wraz z kilkudziesięcioosobową grupką fanów z Lizbony. Nam pozostaje natomiast pogratulować zwyciężczyniom i trwać w nadziei, że grudniowe mecze z Bayernem i Lyonem pozostawią nas w nieco lepszych nastrojach.

17.11.2021.

Liga Mistrzyń 2021/22 – grupa D

BK Häcken 1-2 SL Benfica

0-1 Lacasse 3., 1-1 Rubensson 74. (k), 1-2 Amado 90+1.

Häcken: Falk – Wijk, Gevitz, Kollmats, Ökvist (46. Csiki) – Rubensson, Curmark – Kaneryd, Karlernäs (64. Zomers), Gejl (56. Mijatovic) – Larsen

Benfica: Leticia – Amado, Seica, C. Costa, Lucia Alves – Ucheibe (79. Faria), Pauleta, Ana Vitoria – Kika – Valeria (59. Cameirao), Lacasse

W drugim meczu grupy D Bayern Monachium pokonał niespodziewanie Olympique Lyon 1-0 po golu japońskiej defensorki Saki Kumagai. Na czele tabeli wciąż pozostają jednak siedmiokrotne triumfatorki Ligi Mistrzyń, choć ich przewaga nad klubem z Bawarii stopniała dziś do zaledwie dwóch punktów

Ranking FIFA jeszcze nigdy w historii nie wyglądał aż tak interesująco

Ostatnie w tym roku powołania Petera Gerhardssona kontrowersji nie wzbudziły, bo i sam szkoleniowiec wielokrotnie dawał wcześniej do zrozumienia, że przynajmniej pierwsza faza eliminacji MŚ 2023 nie będzie czasem roszad i eksperymentów. Niektórzy spodziewali się oczywiście przynajmniej jednego nowego nazwiska w kadrze, ale tym razem obyło się bez jakichkolwiek zaskoczeń i kolejną szansę otrzymały dokładnie te same zawodniczki, które przed miesiącem pokonały w wyjazdowym dwumeczu Irlandię i Szkocję. Najbliższe zadanie wcale nie będzie jednak łatwiejsze, bo choć Finlandia jest historycznie jednym z ulubionych rywali szwedzkiej reprezentacji, to drużyna oparta w znacznym stopniu na zawodniczkach klubów Damallsvenskan z pewnością byłaby dla każdego sporym wyzwaniem. Tym bardziej, że podopieczne Anny Signeul jeden mecz w obecnej kampanii zdążyły już przegrać i każda następna wpadka mocno oddali je od perspektywy wyjazdu do Australii i Nowej Zelandii. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę Gerhardsson, który nieprzypadkowo porównał szwedzko-fińską konfrontacje do meczów derbowych, przypominając wszystkim, że takie starcia rządzą się swoimi prawami. Całkiem zresztą słusznie, bo nawet jeśli to gospodynie będą na Gamla Ullevi faworytkami, to trzech punktów nie wystarczy podnieść z murawy stadionu w Göteborgu, a konieczne będzie ich wywalczenie. I tego musimy być przed listopadowym dwumeczem w pełni świadomi.

Reprezentacyjne ostatki 2021 to nie tylko gra o bezcenne punkty na drodze do mundialu, ale również kilka dodatkowych smaczków, zdecydowanie podgrzewających późnojesienną atmosferę. Po pierwsze – i chyba najważniejsze – po raz pierwszy od ponad dwóch lat szwedzka kadra zagra na wypełnionym niemal do ostatniego miejsca Stadionie Narodowym. Tak długa przerwa była rzecz jasna wynikiem sytuacji epidemicznej w kraju i na świecie i choć ta ostatnia wciąż wydaje się być daleka od optymalnej, to jednak ten mecz ma być dla kadry tym, czym dla ligi okazały się niedawne derby Sztokholmu. Nie powrotem do normalności, bo na takie deklaracje jeszcze zdecydowanie zbyt wcześnie, ale z pewnością zapowiedzią takiego powrotu. Wszyscy wciąż mamy w pamięci kapitalną atmosferę na Gamla Ullevi osiem lat temu, kiedy to w fazie grupowej EURO 2013 Szwecja pokonała Finlandię 5-0. Trudno na chwilę obecną odgadnąć, czy sportowo uda się ten rezultat powtórzyć, ale kibice z pewnością zadbają o to, aby przynajmniej na trybunach czwartkowy wieczór 25. listopada okazał się niezwykle magiczny. A powodów do świętowania może być więcej, gdyż kadra Petera Gerhardssona wciąż znajduje się na najlepszej drodze do zakończenia roku 2021 bez choćby jednej porażki (w tym miejscu tradycyjne przypomnienie, że mecze zakończone serią rzutów karnych rozliczane są we wszystkich statystykach jako remisy). Takie osiągnięcie byłoby oczywiście czymś godnym uwagi, gdyż warto przypomnieć, iż na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy mierzyliśmy się między innymi z Japonią, Kanadą, Norwegią, Australią (trzykrotnie), czy USA (dwukrotnie). Całkiem niezły zestaw, prawda? Kolejne zwycięstwa nie pozostały zresztą bez przełożenia na konkretne liczby, gdyż po japońskich Igrzyskach reprezentacja Szwecji została nowym wiceliderem rankingu FIFA. A podtrzymanie dobrej passy w listopadowych meczach może sprawić, że … chyba nie będziemy zapeszać, ale podpowiemy, że podczas reprezentacyjnego okienka naprawdę warto zerknąć przynajmniej jednym okiem na starcia Australii z USA i mocno trzymać kciuki za piłkarki Tony’ego Gustavssona. Bo może się okazać, że na koniec roku sprawimy sobie jeszcze cudowny, noworoczny prezent.

Kadra na Finlandię i Słowację:

Bramkarki: Jennifer Falk (Häcken), Hedvig Lindahl (Atletico), Zecira Musovic (Chelsea)

Obrończynie: Jonna Andersson (Chelsea), Emma Berglund (Rosengård), Nathalie Björn (Everton), Magdalena Eriksson (Chelsea), Nilla Fischer (Linköping), Hanna Glas (Bayern), Amanda Ilestedt (PSG), Emma Kullberg (Häcken), Elin Rubensson (Häcken)

Pomocniczki: Filippa Angeldal (Man. City), Hanna Bennison (Everton), Filippa Curmark (Häcken), Johanna Kaneryd (Häcken), Fridolina Rolfö (Barcelona), Olivia Schough (Rosengård), Caroline Seger (Rosengård), Julia Zigiotti (Häcken)

Napastniczki: Anna Anvegård (Everton), Stina Blackstenius (Häcken), Rebecka Blomqvist (Wolfsburg), Lina Hurtig (Juventus), Sofia Jakobsson (Bayern), Madelen Janogy (Hammarby)

Terminarz kadry:

25. listopada, godz. 18:30: Szwecja – Finlandia (Göteborg)

30. listopada, godz. 19:00: Szwecja – Słowacja (Malmö)

Monica Jusu Bah poprowadziła Umeå do zwycięstwa w kategorii U-19 (Fot. Jonathan Näckstrand)

Po przymusowej, dwuletniej przerwie znów mogliśmy pasjonować się rywalizacją o mistrzostwo Szwecji w kategoriach dziewiętnasto- i siedemnastolatek. I znów, jak to wielokrotnie w historii bywało, listopadowe popołudnia należały do najbardziej utalentowanych juniorek w kraju, dla których często  była to pierwsza szansa na poważniejsze zaistnienie w świadomości szerszego grona kibiców. Wśród bohaterek turniejów finałowych nie zabrakło jednak również nazwisk już doskonale znanych, bo na przykład Monicę Jusu Bah świetnie kojarzą wszyscy sympatycy futbolu w wydaniu młodzieżowym. O ile napastniczka Umeå była zdecydowanie pierwszoplanową postacią finału w kategorii U-19, o tyle w rywalizacji zawodniczek o dwa lata młodszych swoim talentem błysnęła szesnastoletnia Victoria Svanström z IFK Göteborg. I choć klub z Västergötland po trofeum ostatecznie nie sięgnął, to i tak w piękny sposób zaznaczył swoją obecność w krajowej czołówce. Passa zwycięstw Niebiesko-Białych z Göteborga została jednak skutecznie zastopowana w półfinale przez inną rewelację sezonu w postaci ekipy Södra Sandby. Zakończony dogrywką mecz obfitował we wszystko, co fani futbolu po prostu uwielbiają i nie będzie przesady w stwierdzeniu, iż było to jedno z najbardziej emocjonujących spotkań rozegranych w tym roku kalendarzowym na szwedzkiej ziemi. Jako się rzekło, zwycięsko wyszły z tej potyczki piłkarki ze Skanii, a nazwiska Idy Garmfors czy Agnes Mårtensson także warto zapisać w rubryce wschodzących gwiazd szwedzkiej piłki. Jedynym klubem, który wprowadził swoją drużynę do Final Four w obu kategoriach wiekowych, okazała się stołeczna Bromma, co z kolei pokazuje, że zapowiedzi na temat mocnego stawiania na młodzież nie okazały się w przypadku tego zespołu wyłącznie pustymi obietnicami. Sztokholmianki nie zamierzały zresztą zadowalać się samym awansem i w obu przypadkach wywalczyły sobie prawo gry w wielkim finale. Z końcowego triumfu cieszyły się jednak jedynie siedemnastolatki ze stolicy, które w decydującym boju okazały się lepsze od wspomnianego Södra Sandby. Ich o dwa lata starsze klubowe koleżanki o puchar zagrały z potęgą szwedzkiej piłki młodzieżowej z Umeå i pomimo niezwykle ambitnej postawy przyszło im ostatecznie uznać wyższość rywalek z Västerbotten.

Mistrzostwa Szwecji U-19:

Półfinały:

Bromma – Örebro 5-0 (Parkner 13., Brunzell 18., Wessman 39., Adebäck 45., Norrby 56.)

Rosengård – Umeå 0-2 (E. Johansson 9., Jusu Bah 72.)

Mecz o trzecie miejsce:

Rosengård – Örebro 2-1 (C. Rubensson 4., Klingvall 87. – Mannström 89.)

Finał:

Bromma – Umeå 1-2 (Swedman 81. – Jusu Bah 13., 59.)

Mistrzostwa Szwecji U-17:

Półfinały:

Sundsvall 1-3 Bromma (Barkemo 49. – Söderkvist 61., Österplan 78., Wessman 84.)

Södra Sandby 3-2 (dogr.) Göteborg (Fischer 66., I. Garmfors 114., Holm 116. – V. Svanström 62., 111.)

Finał:

Bromma 2-0 Södra Sandby (Swedman 39., Söderkvist 44.)