Awans na angielskie EURO reprezentantki Szwecji świętowały na pustym Gamla Ullevi (Fot. Getty Images)

Ostatni w tym roku mecz kadry Petera Gerhardssona za nami, a skoro tak, to najwyższy czas przejść do tradycyjnego podsumowania minionych dwunastu miesięcy w wydaniu reprezentacyjnym. Z przyczyn obiektywnych tym razem nie mamy aż tak wiele materiału do analizy, ale szwedzkie piłkarki postarały się o to, aby przynajmniej dorobek strzelecki prezentował się całkiem okazale. Inna sprawa, że jesienią graliśmy przede wszystkim z rywalkami, które pomimo wielkich pokładów chęci i ambicji, wykazywały gigantyczne braki w wyszkoleniu, co w sposób oczywisty ułatwiało nam zdobywanie kolejnych goli. Ze względu na przełożenie Igrzysk Olimpijskich w Japonii, celem numer jeden było w tym roku wywalczenie awansu na angielskie EURO i drużynie Petera Gerhardssona bez większych turbulencji udało się go zrealizować. Po drodze nie obyło się wprawdzie bez wpadki na Islandii, gdzie udało nam się wyszarpać remis głównie dzięki przychylności sędzi liniowej, ale już rewanż na Gamla Ullevi nie pozostawił żadnych wątpliwości co do tego, która z drużyn zasłużyła na pierwsze miejsce w tabeli grupy F. Starcia z nieco słabszymi rywalami w obrazku także wyglądały zdecydowanie lepiej niż miało to miejsce na przykład podczas kadencji poprzedniej selekcjonerki, ale musimy oczywiście brać poprawkę na to, że na prawdziwy test wartości szwedzkiej kadry musimy poczekać przynajmniej do wiosny. Z drugiej jednak strony, trzeci raz z rzędu możemy powiedzieć, że w nowy, reprezentacyjny rok wchodzimy z dużymi pokładami optymizmu i naprawdę warto ów stan rzeczy docenić.

No dobrze, a jak te wszystkie boiskowe wydarzenia wyglądają w ujęciu liczbowym? Otóż całkiem przyzwoicie! Podczas ostatnich dwunastu miesięcy kadra Petera Gerhardssona rozegrała 8 meczów, spośród których 5 zakończyło się jej zwycięstwem, 1 remisem, a 2 porażką. Stosunek bramek? 27-4, tradycyjnie na plus. Najlepszymi strzelczyniami reprezentacji Szwecji w roku 2020 zostały Anna Anvegård oraz Lina Hurtig, zdobywczynie 4 goli. Z identycznym dorobkiem wewnętrzną klasyfikację asystentek wygrała natomiast – co nie jest chyba jakimkolwiek zaskoczeniem – Kosovare Asllani. Pewnego stopnia niespodzianką może być za to fakt, że tuż za plecami pomocniczki madryckiego Realu znalazł się w tym zestawieniu duet Anna Anvegård – Olivia Schough, czyli dwie piłkarki, które podczas lutowych powołań na Puchar Algarve znalazły się poza kadrą. Warto jednak pamiętać o tym, że Asllani zapisała na swoim koncie również znaczącą liczbę tak zwanych asyst drugiego stopnia (lub kluczowych podań) i gdyby one także liczyły się do oficjalnych statystyk, to pozycja urodzonej w Kristianstad 31-latki byłaby w tym rankingu niepodważalna.

Reprezentacyjne NAJ – kolekcja 2020:

Najlepszy mecz: Szwecja – Islandia 2-0. Zdecydowanie najważniejszy mecz kończącego się roku. Zwycięzca zapewni sobie bezpośredni awans na EURO 2022, przegrany będzie musiał niecierpliwie wyczekiwać na rozstrzygnięcia w pozostałych grupach eliminacyjnych. Jak reprezentacja Szwecji poradziła sobie z taką presją? Fenomenalnie! Jasne, do starcia na Gamla Ullevi przystępowaliśmy w roli faworyta, ale przecież dopiero co przeżywaliśmy męczarnie na arenie w Reykjaviku (więcej szczegółów poniżej). Rewanż w Göteborgu dobitnie pokazał jednak, która z tych ekip jest na tę chwilę piątą drużyną rankingu FIFA, a która zajmuje w nim lokatę pod koniec drugiej dziesiątki. Symbolem tego meczu na zawsze pozostanie akcja sfinalizowana golem Olivii Schough na 2-0, ale warto zaakcentować także fakt, że ogromną cegiełkę do końcowego zwycięstwa dołożyła niemal bezbłędna postawa formacji defensywnej. Jennifer Falk swój pierwszy poważny sprawdzian w reprezentacyjnej bramce zdała z wyróżnieniem, a postawa Hanny Glas i Jonny Andersson może stanowić materiał szkoleniowy dla bocznych obrończyń z całego świata. Perfekcja. 

Najgorszy mecz: Islandia – Szwecja 1-1. Na Wyspę Gejzerów lecieliśmy pewni swoich umiejętności, ale jednocześnie świadomi klasy rywalek. W porównaniu ze Szwedkami, kadra Islandii mogła pozornie wydawać się młoda i mało doświadczona, ale jeśli brakuje w niej miejsca dla piłkarek prezentujących się solidnie na boiskach Damallsvenskan, to jest to już pewien wyznacznik jej poziomu sportowego. Dwa początkowe kwadranse przyniosły nam wyrównane widowisko, ale im dłużej trwał mecz, tym wyraźniejsza zdawała się być dominacja gospodyń. Dobrą grę udało się Islandkom przypieczętować zdobyciem dwóch prawidłowych goli, ale tylko jeden z nich został ostatecznie zapisany na ich konto. W notesach skautów z całej Europy z pewnością zostały natomiast zapisane nazwiska Sveindis Jane Jonsdottir oraz Alexandry Johannsdottir, które na murawie Laugardalsvöllur zagrały po prostu życiówkę.

Najładniejszy gol: Fridolina Rolfö (na 2-0 z Portugalią). Była 51. minuta meczu na doskonale nam znanym stadionie nieopodal miasta Faro. Jonna Andersson w swoim stylu urwała się lewym skrzydłem, ale dośrodkowana przez nią futbolówka natychmiast została wybita z pola karnego przez Portugalki. Na ich nieszczęście dokładnie w tym miejscu czekała już na nią Fridolina Rolfö, która strzałem w samo okienko ustaliła wynik meczu. Strzałem, którego z pewnością nie obroniłaby żadna golkiperka na świecie.

Świetna w klubie, świetna w kadrze. Jonna Andersson ma za sobą niezwykle udany rok (Fot. Alex Grimm)

Piłkarka roku: Jonna Andersson. W ostatnich latach niepodzielnie królowała w tej kategorii Kosovare Asllani, ale rok 2020 przyniósł nam delikatne przetasowanie. Nie ma wielkiej tajemnicy w tym, że największą siłą szwedzkiej kadry był tradycyjnie kolektyw, ale to właśnie postawa bocznych defensorek najczęściej była powodem do zachwytów podczas analizy jesiennych spotkań w ramach eliminacji EURO 2022. Z tego grona najbardziej wyróżniała się natomiast Jonna Andersson, która po słabszym roku 2019 ewidentnie wróciła na właściwe tory zarówno w klubie, jak i w reprezentacji. Ukoronowaniem niezwykle udanej w jej wykonaniu kampanii był pierwszy strzelony w seniorskiej kadrze gol, ale równie wysoko (a być może nawet wyżej!) cenić należy jej asysty, stałe fragmenty, nieustanne rajdy lewym skrzydłem, czy wreszcie czyste przechwyty i odbiory. To wszystko złożyło się na to, że właśnie jej nazwisko znalazło się ostatecznie w tym miejscu, a sama zainteresowana zapowiada, że w kolejnym roku wcale nie zamierza zwalniać tempa. Takie zapowiedzi zdecydowanie lubimy.

Rozczarowanie roku: koronawirus. Negatywny bohater wszystkich tegorocznych rankingów. Jego działalność wykroczyła daleko poza świat sportu i storpedowała nie tylko Igrzyska Olimpijskie w Tokio, czy młodzieżowe EURO w Szwecji, ale przede wszystkim codzienne życie i funkcjonowanie miliardów ludzi na całym świecie. Walki z nim, wbrew temu co starają się nam przekazać wszystkie rządy od lewa do prawa, wygrać się niestety nie udało, ale mamy nadzieję, że rok 2021 będzie dla nas wszystkich początkiem powrotu do względnej normalności, za którą niemal wszyscy tak bardzo tęsknimy.

Jennifer Falk zbiera zasłużone gratulacje za dobry występ przeciwko Islandii (Fot. Mathias Bergeld)

Największa wygrana: Jennifer Falk. Kontuzja Hedvig Lindahl sprawiła, że w decydującej fazie eliminacji EURO tematem numer jeden stała się dość nieoczekiwanie obsada szwedzkiej bramki. Po krótkich eksperymentach szwedzki sztab szkoleniowy postawił ostatecznie na Jennifer Falk i trzeba oddać, że golkiperka Göteborga w chwili największej próby z nawiązką spełniła wszelkie oczekiwania. Bezbłędny występ przeciwko Islandii niewątpliwie przybliżył ją do wyjazdu na Igrzyska do Japonii (oczywiście jeżeli te ostatnie w ogóle się odbędą), ale doceniając jej coraz mocniejszą pozycję, nie będziemy jeszcze obwieszczać, że to właśnie Falk na stałe przejmie za kilkadziesiąt miesięcy reprezentacyjną bluzę z numerem jeden. Nie ma jednak wątpliwości, że na ten moment jest tego celu zdecydowanie najbliżej, co jeszcze rok temu wcale nie było takie oczywiste. 

Najbardziej niedoceniana: Anna Anvegård. Pięć meczów, cztery gole, trzy asysty. Dwukrotna królowa strzelczyń Damallsvenskan pokazała wreszcie, że trafiać do siatki rywalek potrafi nie tylko w koszulce swojej drużyny klubowej. A miejmy na uwadze fakt, że spośród zawodniczek ofensywnych wcale nie dostała od selekcjonera najwięcej minut. Dodatkowym atutem Anvegård jet niewątpliwie jej wszechstronność, która pozwala jej z powodzeniem sprawdzać się w różnych rolach. Na konkrety z jej strony liczyć możemy niezależnie od ustawienia, czy klasy rywala. A co najważniejsze, nasza bohaterka nie tak dawno obchodziła dopiero 23. urodziny, co oznacza, że przynajmniej w teorii szczyt kariery wciąż jeszcze przed nią. Podobnie jak w przypadku Falk, także i tutaj powstrzymajmy się jednak z ferowaniem wyroków i pochopnym wsadzaniem napastniczki Rosengård w buty Hanny Ljungberg czy Lotty Schelin. Choć nie ukrywamy, że miniony rok mocno rozbudził w tym temacie nasze apetyty.

Piłkarki Göteborga, ze szczególnym uwzględnieniem Filippy Angeldal, zagrały w Trnawie naprawdę świetne spotkanie (Fot. Radovan Stoklasa)

Nieczęsto mamy okazję oglądać mecze reprezentacji Szwecji w grudniu, szczególnie jeśli mówimy tu o eliminacjach do wielkich, piłkarskich turniejów. Zwariowany na każdej możliwej płaszczyźnie rok 2020 przyniósł nam jednak i taką sposobność. Starcie na pustym obiekcie w Trnawie nie miało już żadnego wpływu na ostateczną kolejność w tabeli grupy F, ale kadra Petera Gerhardssona i tak przystąpiła do niego na maksymalnym poziomie koncentracji. Wola zwycięstwa w dobrym stylu nad niżej notowanym rywalem widoczna była w poczynaniu szwedzkich piłkarek od pierwszej do ostatniej minuty, co mając na uwadze różnicę potencjałów obu ekip, błyskawicznie przełożyło się na obraz gry, a w konsekwencji również na końcowy rezultat. Skalę dominacji naszej kadry najlepiej oddaje fakt, że przez cały mecz Słowaczki zaledwie raz skutecznie zagroziły bramce Jennifer Falk, ale nawet wówczas golkiperka Göteborga nie została zmuszona do interwencji. Ta wiele mówiąca statystyka jest jednak wypadkową solidnej i zdyscyplinowanej postawy całej szwedzkiej jedenastki, zaczynając od niemal bezbłędnych dziś defensorek, a kończąc na mającej w tym meczu ogromnego pecha Stinie Blackstenius. 24-letnia napastniczka pokazała się bowiem z naprawdę udanej strony i tylko brak elementarnego szczęścia sprawił, że znów przyszło jej kończyć mecz bez indywidualnej zdobyczy bramkowej.

Snajperkę Göteborga w strzelaniu goli skutecznie wyręczyła jednak klubowa koleżanka. Dla mającej za sobą średnio udany sezon Filippy Angeldal mecz w Trnawie był zaledwie piątym występem w reprezentacyjnych barwach, ale nie mamy najmniejszych wątpliwości, że oto właśnie pierwszy dzień grudnia 2020 na zawsze zapisał się w jej pamięci. Była piłkarka między innymi Hammarby oraz Linköping dwukrotnie pokonała bowiem słowacką bramkarkę Korenciovą, otwierając i zamykając wynik meczu. Jej gole przedzieliły jeszcze cztery trafienia, z których każde miało swoją wymowę. Jonna Andersson i Rebecka Blomqvist właśnie na słowackiej ziemi otworzyły swój bramkowy dorobek w kadrze A (ta ostatnia formalnie dokonała tej sztuki jeszcze jako zawodniczka Göteborga), zaś rekonwalescentka Fridolina Rolfö udanie zrehabilitowała się za fatalne pudło z ubiegłotygodniowej konfrontacji z Eintrachtem Frankfurt, tym razem zachowując zdecydowanie więcej zimnej krwi w polu karnym rywalek. Ze swojego gola cieszyć mogła się ponadto stoperka turyńskiego Juventusu Linda Sembrant, która raz jeszcze przekonała wszystkich, że przy ofensywnych stałych fragmentach gry jej obecność w szesnastce przeciwniczek zawsze zwiastuje im nie lada kłopoty. Zwycięstwo Szwedek mogło, a być może powinno być jeszcze bardziej okazałe, ale po strzałach Blackstenius i Anvegård futbolówka za żadne skarby nie zamierzała wpadać do siatki, a rzut karny egzekwowany przez Seger skutecznie na rzut rożny sparowała Korenciova. Inna sprawa, że akurat w tej ostatniej sytuacji podopieczne trenera Gerhardssona i tak kilkadziesiąt sekund później cieszyły się z gola.

Moglibyśmy oczywiście na siłę szukać problemów, zauważając na przykład, że aż cztery z sześciu szwedzkich goli padły bezpośrednio po stałych fragmentach gry i był to kolejny w tych eliminacjach mecz, w którym to właśnie ten element piłkarskiego rzemiosła stanowił zdecydowanie najgroźniejszą broń w naszym arsenale. Moglibyśmy klatka po klatce analizować zachowanie słowackich defensorek po dośrodkowaniach Asllani w ich pole karne i utyskiwać, że w finałach Igrzysk lub EURO raczej nie spotkamy się z sytuacją, w której cztery szwedzkie zawodniczki pozostaną w analogicznym przypadku bez jakiegokolwiek krycia. Możemy jednak równie dobrze zauważyć, że gdyby tylko fortuna zechciała uśmiechnąć się dziś do nas nieco szerzej, to goli z gry także mogło paść na stadionie w Trnawie zdecydowanie więcej. Przecież mecz, w którym dobrze dysponowaną Blackstenius cztery razy milimetry dzieliły od pełni szczęścia, ze statystycznego punktu widzenia po prostu nie ma prawa się powtórzyć. Możemy cieszyć się, że wchodzące przy rozstrzygniętym już wyniku Eriksson, Jakobsson, czy Schough dają fenomenalne zmiany i wprowadzają do gry szwedzkiego zespołu mnóstwo ożywienia. Możemy wreszcie celebrować każdego spośród czterdziestu zdobytych w zakończonych właśnie eliminacjach goli i choć zarówno ich formuła, jak i sposób ich rozgrywania momentami budziła jak najbardziej słuszny gniew, to akurat do naszych piłkarek pretensji nie możemy mieć żadnych. One zrobiły dokładnie to, co do nich należało i czego od nich oczekiwaliśmy, kolejny raz stając na wysokości zadania. Tylko tyle i aż tyle. Ot, nowa normalność, która jeszcze nie tak dawno wcale nie była przecież czymś oczywistym. A skoro tak, to cieszmy się chwilą i … do zobaczenia w nowym roku!

EURO 2013 było szczęśliwe dla reprezentacji Niemiec. Kto pójdzie w ich ślady latem 2022? (Fot. Martin Rose)

Gdyby wciąż obowiązywał nas pierwotny kalendarz, właśnie w tym momencie przygotowywalibyśmy się do losowania grup turnieju finałowego EURO 2021. Wirusowy koszmar sprawił jednak, że cały czas znajdujemy się na etapie eliminacji, a bilety do Anglii jak dotąd zapewniło sobie zaledwie pięć reprezentacji. Nas oczywiście najbardziej cieszy fakt, że w gronie tym znajduje się kadra prowadzona przez Petera Gerhardssona, co było możliwe przede wszystkim dzięki temu, że kwalifikacyjna grupa F już po wznowieniu rozgrywek nie narobiła sobie kolejnych zaległości. Nie wszyscy mieli jednak tyle szczęścia, w wyniku czego na przełomie listopada i grudnia eliminacyjna karuzela niezmiennie kręci się w najlepsze. Wiele przemawia jednak za tym, że najbliższe dni przyniosą nam wiele długo wyczekiwanych odpowiedzi, a lista potencjalnych rywalek szwedzkiej kadry na EURO 2021 2022 wreszcie zapełni się bardziej niż w połowie. A skoro tak, to nie będzie chyba lepszego momentu na to, aby bliżej przyjrzeć się każdej z grup i przeanalizować najbardziej prawdopodobne scenariusze na końcówkę eliminacji.

Grupa A:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Holandia (9/27), Rosja (8/18), Słowenia (8/12)

Tutaj akurat wszystko wydaje się być rozstrzygnięte. Obrończynie tytułu, zgodnie zresztą z przewidywaniami, już zapewniły sobie awans i wiele przemawia za tym, że zakończą kwalifikacyjną kampanię z kompletem punktów. Drugiego miejsca nic nie odbierze natomiast Rosjankom, choć nawet dwa zwycięstwa na koniec eliminacji najpewniej nie wystarczą im do tego, aby uniknąć baraży.

Typ: Awans: Holandia; Baraże: Rosja

Grupa B:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Dania (9/27), Włochy (8/21), Bośnia i Hercegowina (9/15)

Od razu po losowaniu było jasne, że w tej grupie kwestia pierwszego miejsca rozstrzygnie się w bezpośredniej rywalizacji reprezentacji Danii i Włoch. Obie ekipy spotkają się ponownie 1. grudnia, ale warto zauważyć, że przystąpią one do decydującego boju z zupełnie innych pozycji. Podopieczne Larsa Søndergaarda zdążyły już bowiem zagwarantować sobie awans na angielskie EURO, a ćwierćfinalistki ubiegłorocznego mundialu wciąż muszą o niego walczyć. Do zapewnienia sobie bezpośredniej kwalifikacji piłkarki z Półwyspu Apenińskiego potrzebują zwycięstwa w Viborgu, a jeden przywieziony z Danii punkt daje im niespełna pięćdziesiąt procent szans na awans bez baraży.

Typ: Awans: Dania; Baraże: Włochy

Grupa C:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Norwegia (6/18), Walia (7/11), Irlandia Północna (6/8), Białoruś (5/6)

Kadra Norwegii pod wodzą szwedzkiego selekcjonera Martina Sjögrena jak dotąd była w tych eliminacjach nieomylna, dzięki czemu już w październiku definitywnie rozstrzygnięta została kwestia pierwszego miejsca w grupie. W grze o lokatę barażową wciąż pozostają za to trzy reprezentacje, wśród których wszystkie karty w ręku ma jedynie … losowana zaledwie z czwartego koszyka Irlandia Północna. Zawodniczkom z Ulsteru do pełni szczęścia brakuje już tylko i aż domowych zwycięstw nad Białorusią oraz Wyspani Owczymi. Jeśli w którymś z tych spotkań podopiecznym Kenny’ego Shielsa przytrafi się potknięcie, beneficjentkami takiego przebiegu wypadków okażą się Walijki. Matematyczne szanse na baraże wciąż zachowują także Białorusinki, ale w tak wielką liczbę szczęśliwych zbiegów okoliczności nie wierzy chyba nawet sam Alaksandr Łukaszenka.

Typ: Awans: Norwegia; Baraże: Irlandia Północna

Grupa D:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Polska (7/14), Czechy (7/13), Hiszpania (5/13)

Hiszpania w tej grupie wprawdzie nie lideruje, ale to piłkarki Jorge Vildy już za kilka dni mogą świętować awans na EURO. Aby tak się stało, musi jednak zostać spełniony przynajmniej jeden z dwóch warunków. Pierwszym jest zwycięstwo Hiszpanii nad Polską, drugim – wywalczenie przynajmniej czterech punktów w dwóch listopadowo-grudniowych meczach. Taki scenariusz sprawiłby, że o drugą lokatę korespondencyjnie walczyłyby Czeszki i Polki, a arytmetyka tej rywalizacji jest niezwykle prosta. Drużyna Karela Rady zagra w barażach, jeśli w meczu z Mołdawią zdobędzie więcej punktów niż polskie piłkarki przywiozą z Hiszpanii.

Typ: Awans: Hiszpania; Baraże: Czechy

Grupa E:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Finlandia (5/13), Portugalia (4/10), Szkocja (4/9)

Grupa, w której ze względu na ogromne zaległości, wciąż mamy zdecydowanie najwięcej niewiadomych. Co zaskakujące, w najtrudniejszym położeniu spośród faworytek znajdują się na ten moment Szkotki. Piłkarki z Wysp Brytyjskich absolutnie nie mogą pozwolić sobie na wpadkę podczas trwającego właśnie okienka, gdyż ewentualne porażki z Finlandią i Portugalią definitywnie zamknęłyby im drogę do awansu. Na przeciwnym biegunie mamy prowadzoną przez Annę Signeul reprezentację Finlandii, która w najbliższych dniach może wykonać naprawdę spory krok w kierunku powrotu do europejskiej czołówki. Możliwych scenariuszy jest tu jednak tak wiele, że w zasadzie dowolny układ sił w czołowej trójce wydaje się być jak najbardziej prawdopodobny i bez względu na końcowe rozstrzygnięcia akurat w tej grupie nie będziemy raczej mówić o sensacji.

Typ: Awans: Finlandia; Baraże: Szkocja

Grupa G:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Francja (6/16), Austria (6/16), Serbia (7/12)

Kolejna z grup, w której dwa pierwsze miejsca zostały już rozdzielone. 27. listopada w Guingamp Francuzki i Austriaczki zagrają jednak o zwycięstwo w grupie i bezpośredni awans na EURO. Ten ostatni z dużą dozą prawdopodobieństwa przypaść może jednak także pokonanym, jeśli tylko uda im się wywalczyć komplet oczek w ostatnim meczu eliminacji (Austriaczki zmierzą się w nim z Serbkami, zaś Francuzki z Kazaszkami). Remis w rywalizacji francusko-austriackiej to z kolei niemal pewny awans obu ekip, przy założeniu, że żadna z nich nie zgubi nieoczekiwanie punktów cztery dni później.

Typ: Awans: Francja i Austria

Grupa H:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Szwajcaria (7/19), Belgia (7/18), Rumunia (7/9)

Sytuacja niemal analogiczna do tej z grup B oraz G. 1. grudnia reprezentacja Belgii podejmie Szwajcarię na stadionie w Leuven i jeśli wyjdzie z tej konfrontacji zwycięsko, zagwarantuje sobie awans na EURO 2022. Szwajcarkom do wywalczenia bezpośredniej kwalifikacji wystarczy natomiast remis na terenie najgroźniejszych grupowych rywalek. Solidna postawa w meczach z niżej notowanymi ekipami podpowiada jednak, że oba czołowe zespoły grupy H już za kilka dni mogą mieć sporo powodów do świętowania.

Typ: Awans: Szwajcaria i Belgia

Grupa I:

Aktualna sytuacja (mecze/punkty): Niemcy (6/18), Irlandia (7/13), Ukraina (7/12)

Eliminacje do wielkich turniejów to dla reprezentacji Niemiec wyłącznie formalność i nie inaczej było także tym razem. Za plecami faworytek toczy się jednak interesujący bój o udział w barażach i choć długo wydawało się, że pewniakiem do zajęcia drugiej lokaty są Irlandki, to fenomenalny finisz Ukrainek sprawił, że musieliśmy nieco zmodyfikować nasze przewidywania. Podopieczne Natalii Zinczenko wygrały bowiem cztery mecze z rzędu i jeśli w ostatniej kolejce eliminacji wywalczą w starciu z Czarnogórą więcej punktów niż Irlandki przeciwko Niemkom, to Ukraina stanie przed szansą powrotu na wielką, piłkarską imprezę po trzynastoletniej przerwie.

Typ: Awans: Niemcy; Baraże: Ukraina

Fot. Getty Images

Rozstawienie ma znaczenie, czyli #SeedingMatters – te słowa najbardziej trafnie podsumowują zakończone właśnie losowanie 1/16 finału kadłubowej (jeszcze bardziej niż zwykle) Ligi Mistrzyń. Choć zdecydowanie bardziej trafna byłaby tu nazwa Pucharu Mistrzyń, gdyż o jakiejkolwiek lidze nie ma w tegorocznych rozgrywkach mowy, a zmagania o tytuł najlepszej klubowej drużyny na kontynencie od początku do końca toczą się wyłącznie systemem pucharowym. Oczywiście, w tym szczególnym wypadku wina za taki stan rzeczy spoczywa przede wszystkim na trudnej sytuacji epidemicznej w Europie, ale w takich dniach jak dzisiejszy jeszcze bardziej doceniamy fakt, że od następnego roku piłkarska Liga Mistrzyń wreszcie doczeka się należnego sobie prestiżu.

Zanim jednak zagramy w tej zdecydowanie bardziej elitarnej wersji europejskich pucharów, czeka nas jeszcze dokończenie sezonu 2020/21 z finałem na Gamla Ullevi. Droga do niego wiedzie przez cztery zwycięskie dwumecze, a pierwszy z nich obaj przedstawiciele Damallsvenskan rozegrają już w grudniu. W zimowej scenerii zdecydowanie łatwiejsze zadanie czeka piłkarki FC Rosengård, które o awans do najlepszej szesnastki powalczą z gruzińskim KSK Lanczchuti. Drużyna z siedmiotysięcznego miasteczka w zachodniej Gruzji sprawiła zdecydowanie największą sensację eliminacji, odprawiając kolejno kazachski Okżetpes Kokczetaw oraz rumuńską Olimpię Kluż. Wyczyn ten został zresztą odpowiednio doceniony przez mieszkańców, którzy pomimo ulewnego deszczu owacjami i pokazem fajerwerków powitali powracającą ze zwycięskich bojów drużynę. Wydaje się jednak, że piękna i wspaniała europejska przygoda byłych już mistrzyń Gruzji zakończy się właśnie na 1/16 finału, gdyż drużyna Jonasa Eidevalla na każdej pozycji dysponuje zdecydowanie większym potencjałem od swoich rywalek. I nie ma co kryć, że awans do kolejnej fazy zmagań jest dla klubu z Malmö obowiązkiem, a każde inne rozstrzygnięcie byłoby największą w historii kompromitacją szwedzkiej piłki klubowej.

Nieco innego rodzaju wyzwanie czeka ekipę z Göteborga, która zainauguruje pucharową kampanię starciem z angielskim Manchesterem City. Przeciwnik reprezentujący prawdopodobnie najsilniejszą ligę na świecie nie jest oczywiście wymarzonym rywalem na tym etapie rozgrywek, ale skoro rzeczywistości nijak już nie zmienimy, to warto podejść do tego dwumeczu bez przesadnej bojaźni. Ot, na przykład identycznie, jak do ubiegłorocznej potyczki z Bayernem, w której to Göteborg zaprezentował się lepiej od wicemistrzyń Niemiec pod względem piłkarskim i najpewniej awansowałby dalej, gdyby nie fałszywe tony z czeskiego gwizdka pani Adamkovej. Jasne, Manchester City w wersji 2020 to wyzwanie zdecydowanie trudniejsze niż Bayern w wersji 2019, ale jeśli chce się zagrać w maju na Gamla Ullevi, to i takie przeszkody trzeba pokonywać. Inna sprawa, że drużyna prowadzona od niedawna przez Walijczyka Garetha Taylora wydaje się produktem kompletnym i trudno znaleźć w nim jakiekolwiek słabe punkty. Na bramce mamy bowiem najbardziej utalentowaną golkiperkę młodego pokolenia w osobie Ellie Roebuck, o sile defensywy stanowią takie zawodniczki jak Bronze, Houghton, Greenwood, czy Stokes, w drugiej linii brylują między innymi dwie mistrzynie świata Samantha Mewis oraz Rose Lavelle, a za zdobywanie goli odpowiedzialne są takie nazwiska jak White, Stanway i Kelly. Piękno futbolu tkwi jednak także w jego nieprzewidywalności, więc nawet jeśli Göteborg przystąpi do grudniowej rywalizacji osłabiony brakiem Zigiotti, Berglund, Kuikki i Blomqvist, to przed pierwszym gwizdkiem absolutnie nie możemy odbierać mistrzyniom Szwecji szans. Tym bardziej, że nastroje w obozie KGFC są po losowaniu jak najbardziej bojowe. Julia Roddar zapowiada, że Göteborg będzie w stu procentach przygotowany zarówno defensywnie, jak i ofensywnie i nie boi się sytuacji, w której to rywalki z Manchesteru zechcą prowadzić grę. Jennifer Falk dodaje natomiast, że ta rywalizacja będzie miała dla niej wyjątkowy charakter i jako zdeklarowana fanka Manchesteru United postara się o jedyne właściwe rozstrzygnięcie. I tak ma być, i o to chodzi!

Zestaw par 1/16 finału Ligi Mistrzyń:

SKN St. Pölten (Austria) – FC Zürich (Szwajcaria)

KSK Lanczchuti (Gruzja) – FC Rosengård

FC Göteborg – Manchester City WFC (Anglia)

AC Sparta Praga (Czechy) – Glasgow City FC (Szkocja)

Juventus FC (Włochy) – Olympique Lyon (Francja)

ZFK Spartak Subotica (Serbia) – VfL Wolfsburg (Niemcy)

ACF Fiorentina (Włochy) – SK Slavia Praga (Czechy)

SL Benfica (Portugalia) – Chelsea FC (Anglia)

ZNK Pomurje (Słowenia) – Fortuna Hjørring (Dania)

Żytłobud-2 Charków (Ukraina) – BIIK-Kazygurt Szymkent (Kazachstan)

Vålerenga IF (Norwegia) – Brøndby IF (Dania)

AFC Ajax (Holandia) – FC Bayern Monachium (Niemcy)

PSV Eindhoven (Holandia) – FC Barcelona (Hiszpania)

FK Mińsk (Białoruś) – Lillestrøm SK (Norwegia)

GKS Górnik Łęczna (Polska) – Paris Saint-Germain (Francja)

Servette FC Chenois (Szwajcaria) – Atletico Madryt (Hiszpania)

Hammarby i Morön są wśród drużyn, które awansowały do fazy grupowej Pucharu Szwecji 2020-21 (Fot. Bildbyrån)

W poprzednim sezonie rozgrywki Pucharu Szwecji zostały przerwane po rozegraniu pierwszej kolejki fazy grupowej, a sytuacja epidemiczna w kraju ostatecznie nie pozwoliła na ich dokończenie. Od tamtych chwil minęło zaledwie kilka miesięcy, ale o tym, że w futbolu jest to cała epoka, najbardziej obrazowo może świadczyć pewna ciekawostka. Otóż w jednym z ostatnich pucharowych spotkań, które zdążyliśmy wczesną wiosną zagrać, stanęły naprzeciwko siebie drużyny z Göteborga i Linköping. Wynik tamtego meczu, na dziesięć minut przed jego zakończeniem, ustaliła Stina Blackstenius, wówczas wciąż reprezentująca barwy LFC. Kilka tygodni później reprezentacyjna napastniczka zamieniła jednak Östergötland na zachodnie wybrzeże i w listopadzie, już z nowym klubem, świętowała wywalczenie mistrzostwa Szwecji.

Czy obecna edycja pucharowego szaleństwa przyniesie nam równie ekscytujące historie? Tego dowiemy się tradycyjnie po jej zakończeniu, które – miejmy nadzieję – tym razem nastąpi dopiero po rozegraniu meczu finałowego. Póki co, udało nam się wyłonić prawie wszystkich uczestników fazy grupowej, która zgodnie z harmonogramem powinna odbyć się w lutym i marcu 2021. Z powodu negatywnej rekomendacji Agencji Zdrowia Publicznego w pierwotnym terminie nie odbył się jedynie mecz Norrköping – Linköping, ale pozostałych piętnaście par zdążyło zagrać swoje mecze w październikowo-listopadowym okienku. Jak nietrudno przypuszczać, nie brakowało w nich zaskakujących rozstrzygnięć, a o niespodziankę największego kalibru postarał się drugoligowy Morön, po fenomenalnym meczu wyrzucając za burtę niedawne mistrzynie kraju z Piteå. Na dwóch innych stadionach byliśmy jednak o krok od sensacji na naprawdę wielką skalę. Sprawczyniami jednej z nich mogły stać się zawodniczki czwartoligowego średniaka z Östervåli, które jeszcze na kwadrans przed końcem prowadziły z występującym o klasę wyżej Sundsvall. Dwa późne gole Jennifer Larsson sprawiły jednak, że na pierwszy w historii występ ekipy z Division 2 w fazie grupowej będziemy musieli poczekać jeszcze przynajmniej rok. Równie wiele emocji dostarczyły swoim kibicom piłkarki występującego na trzecim poziomie rozgrywkowym Eskilsminne, napędzając przy okazji sporo strachu pięciokrotnym zdobywczyniom pucharu z Rosengård. Grająca bez kilku podstawowych zawodniczek drużyna Jonasa Eidevalla zwyciężyła ostatecznie w najskromniejszych możliwych rozmiarach, ale możemy być pewni, że nie był to występ, do którego w stolicy Skanii będą powracać podczas długich, zimowych wieczorów.

3. runda Pucharu Szwecji 2020-21

Komplet wyników:

* w nawiasach podana została klasa rozgrywkowa, w której każda z drużyn rywalizowała w sezonie 2020.

Mariebo (III) – Vittsjö (I) 0-5 (Gielnik 29., Pennsäter 31., Leth Jans 36., Hed 65., 78.)

Hammarby (II) – Älvsjö (II) 2-0 (Wangerheim 39., Saving 85. (k))

Själevad (III) – Umeå (I) 0-7 (Sandström 3., 68., Lundin Lundström 41., Lundin 45+1., Simonsson 70., Mellouk 77., 82.)

AIK (II) – Djurgården (I) 1-3 (Härdling 89. – Lång 52., Bloznalis 56., Wilkinson 76.)

Kalmar (II) – Växjö (I) 1-3 (Asperot 14. – Nambi 12., 43., Umotong 74.)

Bromölla (III) – Kristianstad (I) 0-6 (Mace 19., Rantala 24. (s), 32., 43., Andersson 34. (s), Persson 60.)

Jitex (II) – Göteborg (I) 0-7 (Wijk 3., Csiki 12., Hammarlund 20., 35., Blackstenius 25., 44., 71.)

Morön (II) – Piteå (I) 4-3 (Guillou 35., 44., 60., Dowd 63. – Koivisto 12., Karlernäs 20., Janogy 89.)

Bollstanäs (II) – Eskilstuna (I) 0-6 (Eriksson 9., Collin 21., 23., 45., 52., Rogic 54.)

Västerås (III) – Örebro (I) 1-5 (Hedenström 23. – Lilja-Vidlund 13., 28., 38., 44., Hoff Persson 32.)

Lidköping (II) – Mallbacken (II) 2-1 (Townsend 40., I. Pettersson 81. – Kivumbi 16.)

Eskilsminne (III) – Rosengård (I) 2-3 (M. Eriksson 42., Eklöf 86. – Imo 36., 50., B. Persson 44.)

Östervåla (IV) – Sundsvall (III) 2-3 (Andersson 14., 31. – Strand 2., Larsson 77. (k), 88.)

GDFF (III) – Alingsås (II) 0-3 (L. Johansson 11., 34., Davin 70.)

Bromma (II) – Uppsala (I) 1-4 dogr. (Sjösten 9. – Toivio 77., Thoreson 103., Olsson 107., Modin 119.)

Norrköping (III) – Linköping (I) przełożony

Jennifer Falk (Göteborg) – bramkarka Göteborga nie w każdym meczu zmuszana była do największego wysiłku, ale w decydujących momentach to właśnie jej interwencje ratowały przyszłym mistrzyniom kraju bezcenne punkty. Tak było chociażby w domowym starciu z Eskilstuną, czy w wyjazdowym meczu w Växjö i choć obie te potyczki zakończyły się pewnymi zwycięstwami KGFC, to możemy zastanawiać się, jak wyglądałby ich obraz, gdyby nie efektowne parady Falk jeszcze przy stanie 0-0. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że z taką golkiperką za plecami piłkarkom z Göteborga grało się zdecydowanie pewniej.

Glodis Perla Viggosdottir (Rosengård) – nie da się ukryć, że sezon 2020 był dla ekipy z Malmö wielkim rozczarowaniem, ale akurat do postawy islandzkiej defensorki kibice ze Skanii nie mogą zgłaszać poważniejszych zastrzeżeń. Wysoki procent wygranych pojedynków, gole po stałych fragmentach i precyzyjne, kilkudziesięciometrowe podania to znaki rozpoznawcze 25-latki z Kopavogur i niewątpliwie cieszy fakt, że w zakończonej właśnie ligowej kampanii mieliśmy aż tyle okazji, aby te najwyższej klasy zagrania oklaskiwać.

Faith Ikidi (Piteå) – świat idzie do przodu, wiele aksjomatów zostaje skutecznie obalonych, ale jedno w tym globalnym zgiełku pozostaje niezmienne: kapitalna dyspozycja nigeryjskiej stoperki z Norrland. W swoim dziesiątym sezonie w barwach Piteå doświadczona obrończyni znów była solidna niczym skała i nie będzie wielkiej przesady w stwierdzeniu, że to jej postawa w dużej części zapewniła mistrzyniom sprzed dwóch lat ligowy byt. Fanów z Północy może ponadto cieszyć fakt, że legenda klubu nie wydaje się być ani trochę zainteresowana wyprowadzką z Norrbotten.

Natalia Kuikka (Göteborg) – rewelacja tegorocznych rozgrywek! Żadna inna piłkarka w lidze nie zaliczyła tylu udanych odbiorów, a przecież zasługi reprezentantki Finlandii nie ograniczają się wyłącznie do gry defensywnej. Pięć strzelonych goli było oczywiście miłym bonusem, ale wszyscy mamy chyba w pamięci kapitalne rajdy lewym skrzydłem, które do dziś śnią się po nocach piłkarkom w wielu szwedzkich miastach. Jeżeli kolejny rok będzie dla niej choćby w połowie tak udany, to w Portland mogą z czystym sumieniem pogratulować sobie niezwykle udanego transferu.

Caroline Seger (Rosengård) – kapitanka, liderka, serce drużyny. Niektórzy zarzucają jej, że swoim stylem gry obniża jej dynamikę, że zbyt często zagrywa do tyłu, ale wystarczy obejrzeć jedno dowolne spotkanie Rosengård, aby zrozumieć, dlaczego akurat ta piłkarka właśnie zbliża się do granicy 210 meczów w reprezentacji Szwecji. A jej asysta przy golu Mimmi Larsson w domowym meczu z Linköping była chyba najlepszą możliwą odpowiedzią dla wszystkich krytykujących jej styl. Kto nie widział, niech natychmiast nadrobi.

Therese Åsland (Kristianstad) – ze szwedzką piłką ligową przywitała się falstartem, czyli bardzo nieudanym meczem w Göteborgu, gdzie wystąpiła zresztą nie na swojej pozycji. Odpowiednie wnioski zostały jednak wyciągnięte na tyle szybko, że później z tygodnia na tydzień było już tylko lepiej. Jak bardzo lepiej? Ujmijmy to tak: siedem goli i dziewięć asyst reprezentantki Norwegii nawet w małym procencie nie oddaje jej wkładu w historyczny dla Kristianstad awans do europejskich pucharów. Klasa, klasa i jeszcze raz klasa.

Jelena Cankovic (Rosengård) – można kręcić nosem na to, w jaki sposób pożegnała się z Växjö, ale umiejętności piłkarskich nie odbierze jej nikt. Jedenaście asyst to bilans, który w ostatnich siedmiu latach potrafiła na boiskach Damallsvenskan osiągnąć jedynie Jonna Andersson, a obecność reprezentantki Serbii w takim towarzystwie niewątpliwie świadczy o jej futbolowym szlachectwie. Co więcej, dziesiątka z Malmö cały czas wydaje się być na fali wznoszącej, w związku z czym możemy oczekiwać, że najlepsze wciąż przed nią.

Frida Maanum (Linköping) – w Linköping bez większych zmian. Znów sporo emocji i materiału do analizy dostarczały nam nie tylko piłkarki, ale i działacze. Wróćmy jednak na boisko, gdyż tam niepodzielnie panowała 21-latka z Norwegii. W środkowej fazie sezonu można było odnieść wrażenie, że Maanum wraz z Uchenną Kanu dźwigają na swoich barkach cały ofensywny potencjał zespołu. W końcówce (wyłączając może blamaż z Göteobrigem) akcenty rozkładały się już nieco bardziej równomiernie, ale nie ma wątpliwości, że gdyby nie młoda Norweżka, w Östergötland oglądaliby się raczej za niż przed siebie.

Heidi Kollanen (Örebro) – w poprzednim sezonie znajdowała się nieco w cieniu Heather Williams, ale w tym roku jej talent wreszcie rozbłysnął pełnia blasku. Na półmetku rozgrywek miała bezpośredni udział przy ponad 60% goli strzelonych przez zespół z Behrn Areny, a jej mierzone na milimetry wrzutki na głowę Karin Lundin stały się znakiem firmowym Örebro. To przez nią musiała przejść każda dobrze zapowiadająca się akcja ofensywna ekipy z Närke, to ona musiała przyłożyć do każdej z nich pieczątkę jakości. Wielka szkoda, że tak fenomenalny sezon przerwała jej kontuzja, w następstwie której reprezentantkę Finlandii ujrzymy na boisku nie wcześniej niż latem 2021.

Anna Anvegård (Rosengård) – królowa zostaje na tronie! Pochodząca z Bredaryd napastniczka wygrywała już klasyfikację strzelczyń na trzecim i drugim poziomie rozgrywek, a teraz – drugi raz z rzędu – udało jej się sięgnąć po ten zaszczyt na boiskach Damallsvenskan. Dorobek strzelecki? O jeden szczebelek wyższy niż w sezonie 2019. Szczególnie udany był w jej wykonaniu początek rundy rewanżowej, kiedy to jej trafienia pozwoliły Rosengård choć na chwilę odzyskać fotel liderek. Nie sposób nie docenić jej współpracy z Jeleną Cankovic; ta dwójka byłych piłkarek Växjö na boisku rozumie się bez słów.

Pauline Hammarlund (Göteborg) – dwanaście goli, dziesięć asyst, niezaprzeczalny numer jeden w klasyfikacji punktowej. To jednak wyłącznie liczby, a najlepszy w karierze sezon napastniczki Göteborga zdecydowanie bardziej wymownie podsumują słowa. A także obrazy, które na zawsze pozostaną w pamięci fanów znad Göty. Ot, chociażby radość po golu na 1-0 w Linköping, kiedy to pierwszy w historii mistrzowski tytuł nagle stał się realny jak nigdy wcześniej. I dobrze się stało, że tego być może najważniejszego w całej kampanii gola strzeliła właśnie Hammarlund, gdyż nikt nie zasłużył na dostąpienie tego zaszczytu bardziej niż ona.

Nie od dziś wiadomo, że drużyna to nie tylko wyjściowa jedenastka, a skoro tak, to warto na koniec wymienić nazwiska ośmiu piłkarek mających za sobą niezwykle udany sezon, które w naszym zespole gwiazd Damallsvenskan wystąpią tym razem w roli rezerwowych. Choć w przypadku takich zawodniczek zdecydowanie bardziej na miejscu byłoby chyba określenie gamechangers, spopularyzowane ostatnimi czasy przez trenerkę Manchesteru United Casey Stoney.  A skoro tak, to ósemka gamechangers szwedzkiej ekstraklasy w roku 2020 prezentuje się następująco: Brett Maron (Kristianstad), Nilla Fischer (Linköping), Emma Koivisto (Göteborg), Eveliina Summanen (Kristianstad), Filippa Curmark (Göteborg), Freja Olofsson (Örebro), Olivia Schough (Djurgården), Mimmi Larsson (Rosengård).