Mistrzowski taniec w Piteå – najbardziej pamiętny obrazek (Fot. Bildbyrån)

Rok 2018 oficjalnie przejdzie za kilka godzin do historii, ale niektóre wydarzenia ostatnich miesięcy z pewnością zapamiętamy na długo. Najbardziej sensacyjny sezon Damallsvenskan (z jeszcze bardziej sensacyjnymi rozstrzygnięciami!), fenomenalna postawa kadry Petera Gerhardssona w decydującym meczu o awans na mundial, czy wreszcie eksplozja talentu Rebecki Blomqvist i Anny Anvegård to tylko niektóre z nich. Zanim więc o północy przywitamy z radością rok 2019 (rok piłkarskich mistrzostw świata), zapraszam na błyskawiczno-nostalgiczny przegląd tego, co już za nami.

Mijający rok witaliśmy z wielkimi nadziejami, choć i obaw nam nie brakowało. Te ostatnie szybko ustąpiły jednak miejsca ekscytacji, bo chyba nie może być z nami aż tak źle, jeśli średniak Damallsvenskan potencjalnych wzmocnień szuka w Lyonie. Poza tym, zajęci byliśmy odliczaniem dni do fazy grupowej Pucharu Szwecji, dzięki której na pierwsze w roku kalendarzowym mecze o punkty czekaliśmy nie do połowy kwietnia, a do pierwszej dekady lutego. Czas ten skutecznie umiliła nam jeszcze Loreta Kullashi, która w dalekim Kapsztadzie uświetniła debiut w seniorskiej reprezentacji dwoma golami (w tym jednym strzelonym zaledwie kilkadziesiąt sekund po wejściu na boisko). Wspomniani pucharowicze także nie pozwolili nam się nudzić – w grupie 1 Linköping i Göteborg zakończyły zmagania z identycznym bilansem i żadne logiczne kryterium nie pozwoliło wyłonić ekipy, która wywalczy awans do kolejnej fazy. Zgodnie z regulaminem, posłużono się więc tabelą za sezon 2017, co z kolei nie spodobało się piłkarkom z Västergötland, które nie bez racji postulowały, że gra w papier, kamień, nożyce byłaby bardziej sprawiedliwym rozwiązaniem. Z przygodami swoją grupę wygrał także Djurgården. Klub ze stolicy bezskutecznie próbowała powstrzymać … aura, która mocno opóźniła wylot podopiecznych Joela Riddeza na mecz przeciwko Piteå. Trwające dwa dni spotkanie ostatecznie udało się jednak rozegrać, a sztokholmianki zabrały ze sobą w powrotną podróż w pełni satysfakcjonujący je remis 1-1.

O ile Djurgården i Piteå storpedowany przez kapryśną pogodę mecz koniec końców rozegrały, o tyle finał Pucharu Algarve między Szwecją, a Holandią musieliśmy uznać za nieodbyty. Plusem tej sytuacji było to, że Holenderki mogły urządzić sobie na murawie portugalskiego stadionu sesję fotograficzną połączoną z kąpielą w błocie, a Szwedki dopisały sobie do statystyk jeszcze jeden wygrany turniej towarzyski, co szczególnie uszczęśliwiło tych, którzy wyciągają zbyt dużo wniosków z liczby wygranych turniejów towarzyskich. Nieco bardziej uważnych obserwatorów ucieszył natomiast fakt, że Peter Gerhardsson umiejętnie dysponował podczas lutowo-marcowego zgrupowania siłami powołanych przez siebie zawodniczek, co w przypadku wielu poprzednich selekcjonerów nie było raczej normą. Ze sporym zaciekawieniem obserwowaliśmy ponadto sztokholmską dramę, w wyniku której ze stanowiskiem trenera Hammarby pożegnał się osiągający tam wyniki zdecydowanie ponad stan Olof Unogård, a fani Bajen w kilka dni zebrali pół miliona koron na lepsze i bardziej przejrzyste funkcjonowanie sekcji.

Wiosenne, ligowe granie zaczęło się od siedmiu kolejnych zwycięstw Piteå. Fenomenalnego marszu rewelacyjnych Laponek nie były w stanie zatrzymać ani kontuzje kluczowych zawodniczek, ani problemy rodzinne trenera Carlssona; zrobiła to dopiero Sanne Troelsgaard (z niewielką pomocą June Pedersen), rozstrzygając tym samym pierwszy w historii szwedzkiego futbolu mecz rozegrany … za kołem podbiegunowym przy naturalnym, nocnym (a w zasadzie dziennym) świetle. Trafienie reprezentantki Danii zadecydowało także o tym, że rozgrywany po raz pierwszy w odświeżonej formule Puchar Szwecji trafił ostatecznie do Malmö, choć tym razem to pokonany w finale Linköping głośno zgłaszał obiekcje do decyzji podejmowanych przez prowadzącą tamto starcie, pochodzącą ze Skanii panią Tess Olofsson. Kosovare Asllani zaoferowała nawet, że premię otrzymaną za awans do finału przeznaczy na kurs mający poprawić jakość sędziowania na szwedzkich boiskach, ale ciąg dalszy tej deklaracji nie nastąpił. Ciekawie było także na boiskach Europy; w finale Ligi Mistrzyń Lyon z Wolfsburgiem przez dziewięćdziesiąt minut nie strzelały goli w ogóle, za to w dogrywce łącznie zapakowały aż pięć sztuk i finalnie zwyciężyły te, co zawsze. Aha, wielką reformę ligową przeprowadzili też Anglicy, którzy opierając się o tabelki w excelu przeorganizowali sobie ligę, przesuwając niektóre kluby z pierwszej klasy rozgrywkowej do trzeciej, a inne z ósmej do drugiej. Cóż, najwyraźniej można i tak. Tylko niektórych drużyn szkoda. Zmiana poziomu rozgrywek nie dotyczyła rzecz jasna londyńskiej Chelsea, która – jeszcze przed reorganizacją – po niespełna trzech latach odzyskała tytuł najlepszej ekipy na Wyspach Brytyjskich.

Latem Marija Banusic wyruszyła na podbój Chin, natomiast kadra Petera Gerhardssona udała się na podbój Lwowa i z wyprawy tej tylko dzięki genialnej postawie Hedvig Lindahl wróciła z zaledwie jednobramkowym deficytem. Seria trzech porażek z rzędu sprawiła, że w Piteå marzenia o sensacyjnym tytule na stulecie klubu zaczęto powoli odkładać na półkę z napisem fantastyka, ale kapitalny powrót od 1-3 do 4-3 w meczu z Göteborgiem sprawił, że w Norrbotten na nowo odżyły nadzieje. A były one o tyle zasadne, że punkty regularnie gubili absolutnie wszyscy. Kolekcjonowali je również wszyscy … z wyjątkiem Kalmar, które przemknęło przez Damallsvenskan jak meteor, choć bardziej zorientowani twierdzą, że klub z pięknego skądinąd nadbałtyckiego miasteczka mentalnie ani na moment nie wyszedł z Elitettan. Z przeskokiem z drugiej ligi do pierwszej żadnych problemów nie miała natomiast Anna Anvegård, która bardzo długo miała realne szanse na to, aby stać się pierwszą od dekady szwedzką królową strzelczyń Damallsvenskan.

Po wyjątkowo upalnym lecie przyszło jesienne orzeźwienie, które najwyraźniej posłużyło także reprezentacji. Srogi rewanż na Ukrainkach i perfekcyjny mecz w Viborgu sprawiły, że mogliśmy powoli nabywać (lub wyciągać z szafek) mapy Francji. Ponieważ w przyrodzie musi być równowaga, nastroje stosunkowo szybko wyrównały nam kadry młodzieżowe, kolejny rok z rzędu gubiąc punkty w starciach z przedstawicielkami krajów mających mniej zarejestrowanych piłkarek niż dowolna dzielnica Malmö. W wolnych chwilach, gdy akurat nie oglądaliśmy kolejnej powtórki gola Elin Rubensson z meczu przeciwko Linköping, z zaciekawieniem spoglądaliśmy na toczące się w innych strefach eliminacje do francuskiego mundialu. To właśnie dzięki nim poznaliśmy nazwisko Yenith Bailey i miejmy nadzieję, że równie dobrze będziemy pamiętać je także za dziesięć lat. Skoro jesteśmy już po drugiej stronie Atlantyku, to warto nadmienić, że w mocno przyspieszonym sezonie NWSL najlepsze (w pełni zasłużenie) okazały się piłkarki North Carolina Courage, a całą fazę play-off rozegrano w Portland. Kibice z Oregonu jak zwykle dali świetne show, z wyjątkiem jednego z półfinałów, podczas którego najwięcej energii zajęło im buczenie na znajdującą się akurat w posiadaniu futbolówki Jaelene Hinkle. Szkoda.

Koniec sezonu w Szwecji przyniósł nam kapitalną walkę o mistrzostwo, medale, utrzymanie, awans … no, generalnie do samego końca rozstrzygnięte nie było absolutnie nic poza spadkiem Kalmar. Gdy w przedostatniej kolejce Rosengård po raz drugi w tym roku okazał się o jedną bramkę lepszy od Piteå wydawało się, że tytuł po trzech latach powróci do Skanii, ale tak szalony sezon nie mógł się przecież zakończyć tak banalnie. Najpierw wysłuchaliśmy więc Jonasa Eidevalla, który na pomeczowej konferencji … przeprosił wszystkich za zwycięstwo nad drużyną, za którą kciuki ściskał cały kraj, a tydzień później Elin Rubensson do spółki z Julią Zigiotti oraz Rebecką Blomqvist sprawiły, że kilkaset kilometrów dalej – na wypełnionej ponad wszelkie dopuszczalne normy LF Arenie – fantastyczni kibice z Piteå jednak mieli co świętować. Zawodniczki z Göteborga grały jednak przede wszystkim dla siebie – zwycięstwo nad Rosengård zapewniło im wicemistrzostwo i udział w przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzyń. Z niczym zostały za to dwa największe i najbogatsze szwedzkie kluby, choć w Malmö mogli przynajmniej pocieszyć się koroną królowej strzelczyń dla Anji Mittag. Pocieszenie to było jednak stosunkowo marnej jakości, gdyż wybitna reprezentantka Niemiec trafiała przede wszystkim w meczach przeciwko Kalmar i grającej w mocno rezerwowym składzie Eskilstunie. W Elitettan nie mniej sensacyjnie – wszystkich głównych pretendentów do awansu skutecznie pogodziła osłabiana regularnie Kungsbacka.

Koniec roku to jeszcze jeden udany występ reprezentacji A, która do duńskiego dołożyła zebrany w równie efektownym stylu angielski skalp. Zdecydowanie mniej spektakularne były za to popisy szwedzkich klubów w europejskich pucharach, a porażki w 1/8 finału nijak nie poprawiły i tak już minorowych nastrojów wśród sympatyków Rosengård i Linköping. O ile jednak szczególnie w przypadku klubu z Malmö mogliśmy mówić o rozczarowaniu, o tyle na arenach Ligi Mistrzów całkowicie skompromitował się świeżo upieczony mistrz Włoch – Juventus. Nazywany przez niektórych nową, wschodzącą potęgą światowej piłki klub kompletnie wyłożył się już na pierwszym płotku, którym okazało się być duńskie Brøndby (nawiasem mówiąc – bez większych problemów wyjaśnione mniej więcej miesiąc później przez Lillestrøm). Cóż, jak widać nie od razu Turyn zbudowano. I Manchester też.

Grudzień to miesiąc, w którym z definicji gra się mało, gdyż nawet niezniszczalne (jak się do pewnego momentu wydawało) Arsenal i Wolfsburg udały się w końcu na zimowy odpoczynek. Zamiast goli, parad i dryblingów, najbardziej emocjonowało nas zatem losowanie grup francuskiego mundialu, dzięki któremu dowiedzieliśmy się, że rywalkami kadry Petera Gerhardssona będą tym razem USA, Nigeria i Korea. A nie, przepraszam, to z przyzwyczajenia. Tym razem los przydzielił nam jednak USA, Tajlandię i Chile. No, ale przynajmniej coś cię zgadza i dwudziestoletnia tradycja w jakiejś skromnej części będzie kontynuowana. Zagadką wciąż pozostaje za to rozpiska fazy pucharowej, której w zasadzie nie poznaliśmy do dziś. To znaczy, przez ostatnie trzy tygodnie poznaliśmy cztery jej warianty, ale nie mamy jakiejkolwiek pewności, że wśród nich znajduje się ten ostateczny. Gorąco wierzymy jednak, że do 20. czerwca organizatorzy uporają się z tym problemem i będziemy wiedzieli, dokąd udać się na mecz o ćwierćfinał. A tak przede wszystkim to mamy nadzieję, że temat fazy pucharowej będzie w ogóle nas dotyczył. I tym optymistycznym przesłaniem warto chyba na dziś zakończyć: Szczęśliwego Roku Mundialowego wszystkim czytelnikom i sympatykom szwedzkiej piłki!

Nilla Fischer ma za sobą naprawdę udany piłkarsko rok; także w drużynie klubowej (Fot. Getty Images)

Jak co roku o tej porze – szwedzka lista TOP zgłasza gotowość do publikacji. Tym razem w nieco zmienionej formule, bo przecież trzeba iść z duchem gry. Mówiąc jednak zupełnie serio, nowy format wynika wyłącznie z tego, że zarówno w piłce klubowej, jak i reprezentacyjnej mocno odchodzi się od ustawień z klasycznymi bocznymi pomocniczkami (te role pełnią dziś albo wahadłowe defensorki, albo ofensywnie usposobione skrzydłowe), w związku z czym dotychczasowe kategorie nie do końca oddawałyby aktualny stan posiadania szwedzkiej piłki nożnej. Skutkiem ubocznym tej całej transformacji było skurczenie się listy TOP z 55 do 50 nazwisk, ale nie narzekajmy – przecież dzięki temu manewrowi grono to stało się jeszcze nieco bardziej elitarne. Tyle tytułem wstępu, a teraz czas na część główną naszej prezentacji:

Lata lecą, a wśród bramkarek bez zmian – po raz piąty z rzędu zwycięża Hedvig Lindahl. W ostatnich miesiącach rywalizacja o miejsce w bramce londyńskiej Chelsea nabrała rumieńców, ale ponad 150-krotna reprezentantka Szwecji niezmiennie udowadnia, że w najbliższej przyszłości nie zamierza oddawać swojego miejsca w hierarchii. Na boiskach Damallsvenskan najlepszy sezon w dotychczasowej karierze zanotowały Cajsa Andersson oraz Emma Holmgren i obie włączyły się w ten sposób do walki o miejsca w mundialowej kadrze. Po uporaniu się z kontuzjami między słupki Fiorentiny wróciła Stephanie Öhrström i szczególnie w rozgrywkach Ligi Mistrzyń pokazała się z naprawdę dobrej strony.

Jeszcze nie tak dawno prawa obrona była piętą achillesową szwedzkiej kadry, ale wydaje się, że czasy te należą już do przeszłości i nawet poważna kontuzja oraz przedłużająca się rehabilitacja Jessiki Samuelsson nie są nam straszne. Fenomenalny sezon w barwach Eskilstuny ma za sobą Hanna Glas, która świetnymi występami na boiskach Damallsvenskan zapracowała sobie na transfer do francuskiego PSG. W lidze szwedzkiej wciąż pozostało jednak kilka naprawdę solidnych, a zarazem wszechstronnych prawych defensorek, a listę tę otwierają Nathalie Björn, Anna Oskarsson oraz Lisa Klinga. Tak, z takim potencjałem nie powinniśmy bać się żadnej lewoskrzydłowej świata.

I znów pozycja, na której narzekać możemy jedynie na kłopot bogactwa. Nilla Fischer to marka znana na całym świecie, a Magdalenę Eriksson Emma Hayes nie bez przyczyny nazwała zawodniczką marzeń dla każdego trenera. Sezon pełen wzlotów i upadków (szczególnie w pierwszej połowie roku z przewagą tych pierwszych) mają za sobą Linda Sembrant oraz Amanda Ilestedt, a i w rodzimej lidze Peter Gerhardsson z pewnością znajdzie kilka piłkarek, których nazwiska warto zapisać w swoim notesie. Wśród nich na uwagę zasługuje grająca aktualnie w barwach beniaminka z Växjö Nellie Karlsson, która poważną grę w piłkę rozpoczynała jako … napastniczka. Ta obdarzona fantastycznymi warunkami fizycznymi stoperka to niewątpliwie jedno z największych odkryć tegorocznych rozgrywek.

Takie wejście do nowej drużyny to my rozumiemy! Gdy Jonna Andersson zamieniała Linköping na Londyn, wiele osób zastanawiało się jak ważną rolę szwedzka defensorka pełnić będzie w naszpikowanej gwiazdami defensywie klubu ze stolicy Anglii. Rzeczywistość przerosła jednak najbardziej optymistyczne oczekiwania, a gole, asysty i kluczowe podania 26-letniej reprezentantki Szwecji mocno pomogły Chelsea w odzyskaniu po trzyletniej przerwie mistrzowskiej korony. W Damallsvenskan z dobrej strony pokazały się dwie defensorki ze Skanii, ale zarówno dla Sofii Wännerdahl, jak i dla Therese Ivarsson runda wiosenna była zdecydowanie bardziej udana niż jesień.

Jeśli chcecie dowiedzieć się jak wygląda sezon marzeń, zapytajcie Elin Rubensson. Pomocniczka Göteborga nie tylko była zdecydowanie najlepszą piłkarką biegająca po murawach Damallsvenskan, nie tylko strzeliła najpiękniejszego rola roku (na Ullevi, w meczu przeciwko Linköping), ale do tego wszystkiego, w najważniejszym momencie potrafiła poprowadzić swój zespół do niespodziewanego zwycięstwa nad Rosengård, które dało jej ekipie przepustkę do Ligi Mistrzyń. Na zdecydowanym plusie rok kończą ponadto mocno niedoceniana kapitanka Kristianstad Alice Nilsson, dyrygentka mistrzowskiej orkiestry z Piteå Julia Karlernäs oraz coraz mocniej pukająca do bram kadry Julia Roddar. Swój najlepszy od lat sezon – szczególnie gdy mówimy o meczach reprezentacji – rozegrała także zawsze solidna Caroline Seger.

Kosse na dziesiątce to niewątpliwie problem, ale wyłącznie dla próbujących powstrzymać ją defensorek rywali. Do takich samych wniosków doszli najwyraźniej Peter Gerhardsson i Olof Unogård, a efekty mamy takie, że szwedzka kadra jedzie na mundial do Francji, a Linköping choć w minimalnym stopniu osłodził sobie katastrofalny sezon przejściowy. Poniżej swojego stałego (czytaj: bardzo wysokiego) poziomu nie schodziły również Fridolina Rolfö oraz Lina Hurtig i gdy tylko były zdrowe (a z tym akurat bywało różnie), to stanowiły niezwykle istotny element wyjściowej jedenastki w swoich klubach. Słowa uznania także dla Julii Zigiotti, która próbki naprawdę nieprzeciętnego talentu pokazywała i wiosną w Hammarby i jesienią w Göteborgu.

Nadchodzi nowa generacja! Nazwiska Stiny Blackstenius i Sofii Jakobsson świat futbolu zdążył już poznać, ale dla Rebecki Blomqvist i Anny Anvegård kończący się rok był niewątpliwie ogromnym przełomem w karierze. Czy obie młode gwiazdki w najbliższym sezonie raz jeszcze potwierdzą swój akces do ścisłej, europejskiej czołówki? Dla dobra reprezentacji i dla dobra ich samych – oby tak właśnie się stało!

Szwedzka jedenastka roku 2018:

Aktualna drabinka fazy pucharowej MŚ 2019

W futbolu czasami zdarza się, że próbując efektownej sztuczki technicznej, zaprezentujemy światu coś dokładnie odwrotnego. O ile jednak na boisku taka sytuacja jest niejako wliczona w koszty uprawiania akurat tej dyscypliny sportu, o tyle częstotliwość, z jaką podobne wpadki przytrafiają się włodarzom FIFA może, a nawet powinna zastanawiać. Zamieszanie z losowaniem dobieraniem grup na finały mistrzostw świata w Kanadzie mamy jeszcze dobrze w pamięci, więc chronologię wydarzeń sprzed czterech lat przypomnijmy tylko w telegraficznym skrócie: najpierw w przeddzień losowania w sposób całkowicie kuriozalny zmieniono zasady rozstawiania, następnie odgórnie przydzielono do konkretnych grup ekipy z nowego pierwszego koszyka, a na koniec – już podczas samej ceremonii – przed dobrych kilka minut nikt nie zorientował się, że Brazylię i Kolumbię wrzucono do tej samej grupy. Sami chyba przyznacie, że kontrowersji mieliśmy wówczas zdecydowanie zbyt wiele, ale po cichu liczyliśmy, że w FIFA wyznają zasadę, iż na własnych błędach należy się uczyć. Życie pokazało, że jednak nie do końca.

Tym razem na szczęście rozstawień dokonano według jedynego sensownego klucza, a podczas dynamicznej ceremonii z udziałem między innymi Alex Scott, Cindy Parlow i Ayi Miyamy oszczędzono nam sparowania dwóch przedstawicieli Ameryki Południowej w jednej grupie, ale żeby nie było zbyt pięknie, włodarzy FIFA przerosło za to co innego – rozpisanie w sensowny sposób drabinki fazy pucharowej. Od 8. grudnia upłynęły zaledwie dwa tygodnie i w tym czasie piłkarska centrala zaprezentowała nam już cztery różne warianty gry po zakończeniu fazy grupowej. Żeby było jeszcze zabawniej, ten ostatni (i zarazem aktualny według stanu na 21. grudnia) wcale nie wydaje się być najbardziej logiczny spośród tych, które było dane nam przeżyć. Ale po kolei.

Zaczęło się nawet dość klasycznie, czyli od drabinki faworyzującej gospodynie najbliższego mundialu. Francuzki miały po prostu wygrać swoją grupę i w nagrodę trafiały do połówki, w której aż do samego finału unikały aż czterech spośród pozostałych pięciu zwycięzców grup. Krytycy tamtej rozpiski zwracali ponadto uwagę na fakt, że w dwóch przypadkach istnieje ryzyko, iż zespoły wychodzące z pierwszego i drugiego miejsca tej samej grupy spotkają się ponownie już na etapie półfinałów. O ile zastrzeżenia te jak najbardziej miały sens, o tyle będące już niestety tradycją układanie pucharowej drabinki pod organizatora spowszedniało nam ostatnimi czasy tak bardzo, że najpewniej awantury z tego powodu nikt by nie robił. FIFA postanowiła jednak dokonać korekty w rozpisce (swoją drogą – robienie jej już po przydzieleniu konkretnych drużyn do grup zawsze będzie niosło za sobą ryzyko podejrzeń o sprzyjanie interesom tej lub innej federacji) – i zaczęło robić się ciekawie. Druga wersja – moim zdaniem najbardziej zbilansowana – obdzielała obie połówki trzeba zwycięzcami (odpowiednio A1 ,C1 ,E1 vs B1 ,D1 ,F1) oraz trzema zespołami z drugich miejsc (według odwrotnego klucza, czyli B2, D2, F2 vs A2, C2, E2). Minęło jednak zaledwie kilka dni, a przedstawiono nam kolejną wersję, w której tym razem to najlepsze ekipy z grup B oraz D otrzymywały potencjalną autostradę do finału, a po drugiej stronie mieliśmy teoretyczne zgrupowanie niemal wszystkich turniejowych faworytów (z Francją włącznie). Ta rozpiska również nie utrzymała się jednak długo, a w jej miejsce pojawił się jeszcze inny wariant. Wrócono w nim do trzech zwycięzców w każdej z połówek (tym razem podział wygląda tak: A1, D1, F1 vs B1, C1, E1), ale przy okazji – w przypadku grup A oraz E – przywrócono możliwość półfinału z udziałem dwóch najlepszych zespołów wychodzących z tych właśnie grup. Ufff, przyznacie chyba, że chyba ktoś tu troszkę przekombinował.

Zakładając jednak, że obecny układ przetrwa bez poważniejszych zmian do czerwca 2019 (osobiście nie stawiałbym na to wielkich pieniędzy), warto przyjrzeć się, co oznacza on dla zespołów rywalizujących w grupie F. I wystarczy tylko jedno pobieżne spojrzenie na nieszczęsną drabinkę, aby wysnuć z niej jeden podstawowy fakt – w tej grupie najzwyczajniej w świecie nie opłaca się zajmować pierwszego miejsca! Zwycięzca grupy F w 1/8 finału dostaje bowiem potencjalnie trudniejszego rywala, który na dodatek przystąpi do gry po dwa razy dłuższym wypoczynku (zespół oznaczony jako F2 trafia natomiast na drużynę z grupy E, która pierwszą fazę turnieju kończy tego samego dnia co my). Żeby tego było mało, ekipa F1 trafia do połówki francuskiej (bez względu na to, czy Les Bleues przejdą dalej jako A1 czy A2), a istnieje całkiem spore prawdopodobieństwo, że w tej samej części drabinki może zawieruszyć się także Anglia. Jasne, EURO 2013 nauczyło nas, że rozpisywanie kolejnych etapów rywalizacji generalnie mija się z celem, ale powodów dla których zespoły rywalizujące w grupie F przyszłorocznego mundialu mogłyby celować w zajęcie drugiego miejsca jest aż nadto. Oczywiście nie jest moją intencją sugerować, że mecz Szwecja – USA (lub Tajlandia – Chile, nie odbierajmy nikomu szans) odbędzie się na nie do końca sportowych zasadach, ale nadmierne majstrowanie przy drabince prowadzi niestety do tego typu absurdów. Przy następnej okazji prosimy zatem o jeden, ustalony na długo przed losowaniem turnieju finałowego rozkład gier, który nie będzie podlegał ciągłym modyfikacjom. Wystąpienia sytuacji, w której porażka lub remis będą bardziej opłacalne niż zwycięstwo nam to oczywiście nie wyeliminuje, ale przynajmniej wszyscy oszczędzimy sobie całkowicie niepotrzebnych nerwów i kontrowersji.

Jenna Hellstrom zamieniła Växjö na Örebro

Są na ziemi takie miejsca, w których zimowe okienko transferowe jest zazwyczaj zdecydowanie bardziej intensywne niż letnie. Prawidłowość ta dotyczy przede wszystkim lig grających systemem wiosna-jesień, a ponieważ składa się tak, że zajmujemy się akurat jedną z nich, to warto już teraz przyjrzeć się pierwszym, grudniowym ruchom na piłkarskim rynku. Okazuje się bowiem, że niektóre kluby już na cztery miesiące przed definitywnym zamknięciem się transferowego okna mocno zabrały się za kompletowanie kadry na nowy sezon. I trzeba przyznać, że idzie im to całkiem nieźle.

Do aktywnych graczy na początku tegorocznego silly season z pewnością zaliczyć możemy klub z Växjö. Niedawny beniaminek Damallsvenskan ewidentnie chce dotrzymać obietnicy rychłego awansu do europejskich pucharów, a pomóc w jego osiągnięciu mają między innymi pozyskana z Vittsjö reprezentantka Finlandii Emmi Alanen, czy też występująca do niedawna w sztokholmskim AIK Sandra Lindkvist. Do Småland zawitała ponadto weteranka szwedzkich boisk Erin McLeod, która zapewne stoczy z Katie Fraine rywalizację o miejsce w bramce Växjö. Kto ją wygra? Wydaje się, że na ten moment nieco wyżej stoją w klubie akcje Amerykanki, ale zawsze lepiej mieć do dyspozycji dwie solidne golkiperki niż tylko jedną.

Skoro już zajrzeliśmy na moment do stolicy, to warto zatrzymać się na chwilę przy kadrze Djurgården. Ofensywę sztokholmskiego klubu wzmocniła Ogonna Chukwudi, nowe nabytki w drugiej linii to Ariam Gebreyohannes oraz Hanna Folkesson, a w defensywie DIF oglądać będziemy w najbliższym sezonie Fanny Lång oraz Gudrun Arnadottir. Transfery te prezentują się więcej niż solidnie, a Djurgården w okolicach Nowego Roku znów wygląda na zespół, który w kolejnych rozgrywkach powinien być mocnym kandydatem do ligowego podium. W Sztokholmie z pewnością woleliby jednak wreszcie prezentować się jak ekipa ze ścisłej czołówki nie w grudniu, a gdzieś w połowie października.

Po całkowicie rozczarowującym sezonie, szybko za zimowe porządki zabrali się w Linköping. Trzykrotne mistrzynie Szwecji najpierw pożegnały się z kilkoma piłkarkami, a następnie zaczęły w ich miejsce sprowadzać następczynie, które już za kilka miesięcy mają pod wodzą Olofa Unogårda przywrócić zespołowi z Östergötland należne miejsce w krajowej hierarchii. Bramkarka Emma Holmgren, lewa obrończyni Anna Petursdottir, a także napastniczka Mimmi Larsson to nazwiska, które już teraz gwarantują solidny, ligowy poziom. I dobrze, bo na Arenie Linköping tak naprawdę nie mają już na co czekać.

Zadanie domowe odrabiają także w Örebro, czyli mieście, które po rocznej banicji powraca do krajowej elity. Transfery amerykańskiej golkiperki Danielle Rice, trzech bardzo ciekawych defensorek (Emma Kullberg, Linnéa Svensson, Sejde Abrahamsson), a także dwóch od razu wskakujących do meczowej rotacji piłkarek ofensywnych (Jenna Hellstrom, Kayla Braffet) sugerują, że na Behrn Arenie chcieliby ponownie na dłużej zagościć w najwyższej klasie rozgrywkowej. A to nas niewątpliwie cieszy, gdyż upodabnianie się pod względem różnicy umiejętności poszczególnych zespołów do Division 1 Bundesligi na pewno nie leży w interesie Damallsvenskan.

Na przełomie listopada i grudnia na transferowym bazarku pokazali się również przedstawiciele Kristianstad, którzy już tradycyjnie wybrali się na noworoczne zakupy na Islandię. Efekt wyprawy okazał się całkiem zadowalający, gdyż zarówno grająca dotychczas w norweskiej Toppserien Svava Gudmundsdottir, jak i pozyskana ze Stjarnan Thordis Sigfusdottir to bardzo solidne wzmocnienia siły ognia klubu ze wschodniej Skanii. W Kristianstad nie zapomniano jednak także o drugiej linii, dzięki czemu z kadry jednego z lokalnych rywali udało się wyciągnąć Annę Welin – jedną z najbardziej niedocenianych piłkarek biegających na co dzień po szwedzkich boiskach.

Zimowe okienko w Eskilstunie rozpoczęło się od pożegnań, ale w ostatnich dniach na Tunavallen zaczęły pojawiać się całkiem interesujące zawodniczki. Wprawdzie Sofia Paulsson to raczej inwestycja na przyszłość, ale już grająca dotychczas w Asarum Nigeryjka Halimatu Ayinde nawet na nieudanym dla kadry Thomasa Dennerby’ego (nie dajmy się zwieść suchym wynikom!) Pucharze Narodów Afryki pokazała próbkę swoich nieprzeciętnych umiejętności. Drugą linię United wzmocniła ponadto zaprawiona w pierwszoligowych bojach Fanny Andersson, która być może gwiazdą Damallsvenskan już nie zostanie, ale swoją wartość z pewnością nie raz (i nie dwa) udowodni.

A co słychać w pozostałych klubach? W Vittsjö budowanie kadry rozpoczęli od tyłu i zaledwie kilka dni po ogłoszeniu przedłużenia umowy z Shannon Lynn do północnej Skanii zawitała dwukrotna mistrzyni NWSL Sabrina D’Angelo. Nie mniej ciekawie rozpoczęło się zimowe okienko na dalekiej Północy, gdzie do mistrzowskiego Piteå dołączyła Brazylijka Fernanda da Silva. Na papierze zdecydowanie skromniej prezentują się transfery sposobiącej się do absolutnego debiutu na pierwszoligowych boiskach Kungsbacki; szeregi beniaminka wzmocniły póki co nastoletnia golkiperka Anna Larsson, a także mogąca występować w ataku lub w drugiej linii Hanna Spets.

Jak widać, jedynie w Malmö oraz w Göteborgu wciąż czekają z rozpoczęciem zimowej, transferowej aktywności. Wydaje się jednak, że jest to jedynie cisza przed sztormem, gdyż szczególnie oba kluby ze stolicy Skanii absolutnie nie mogą w tym momencie pozwolić sobie na całkowite odpuszczenie piłkarskiej giełdy. A to z kolei jest całkiem przyjemną informacją dla nas, gdyż dzięki temu zyskujemy pewność, że nawet podczas długich grudniowych i styczniowych wieczorów, futbolowa karuzela w szwedzkim wydaniu cały czas będzie się kręcić. Oby tylko jeszcze przed pierwszą kolejką nikt z niej nie wypadł.

Nowy sezon ligowy ruszy w połowie kwietnia (Fot. Bildbyrån)

W ostatnich godzinach poznaliśmy szkielet terminarza na sezon 2019 w Damallsvenskan oraz Elitettan. W obliczu spływających do nas codziennie kolejnych rewelacji transferowych informacja ta przeszła nieco bez echa, ale warto uzmysłowić sobie, jak będzie wyglądać ligowe granie w roku piłkarskich mistrzostw świata. Okazuje się, że w porównaniu na przykład z sezonem 2015 czeka nas niewiele zmian. Podobnie jak wówczas, w najwyższej klasie rozgrywkowej przed przerwą mundialową rozegranych zostanie siedem kolejek, natomiast aż piętnaście terminów zaplanowano po emocjach w wydaniu reprezentacyjnym. Nietrudno zatem domyślić się, że w roku 2019 czeka nas niesamowicie intensywna runda jesienna, a rekordzistki z Piteå i z Göteborga w okresie między 21. lipca, a 26. października będą mogły – wliczając wszystkie rozgrywki – rozegrać nawet 21 meczów! Szeroka kadra, a także uniknięcie plagi kontuzji mogą zatem okazać się w nadchodzącym sezonie kluczem do zwycięstwa w jeszcze większym stopniu niż zazwyczaj.

A co powiemy o samym układzie meczów? Pierwszoligowa karuzela ruszy już 14. kwietnia i od razu zrobi się niesamowicie interesująco, gdyż na inaugurację rozgrywek absolutny beniaminek z Kungsbacki podejmie (niestety raczej nie na swoim boisku) derbowego rywala z Göteborga. W tej samej serii spotkań sensacyjne mistrzynie z Piteå zostaną przetestowane przez sięgający ambicjami coraz wyżej i wyżej stołeczny Djurgården, natomiast na Arenie Linköping dojdzie do starcia dwóch najbardziej jak dotąd aktywnych klubów w zimowym okienku transferowym.

Jeśli zastanawiamy się, czy ostatnia kolejka znów dostarczy nam tyle bezpośrednich i korespondencyjnych potyczek o konkretne cele, to … niestety dziś nie uzyskamy odpowiedzi na to pytanie. Zresztą, rok temu o tej porze raczej nikt nie przypuszczał, że zaplanowany na zakończenie sezonu 2018 mecz Piteå – Växjö będzie decydował o tym, komu przypadnie mistrzowski tytuł. Warto więc być z ligą od początku do końca, gdyż najnowsze doświadczenia pokazują, że Damallsvenskan lubi i potrafi zaskakiwać. I to nawet tych, którym czasami wydaje się, że wiedzą o tej lidze niemal wszystko.

14. kwietnia będzie również ważną datą dla czternastu klubów Elitettan, które właśnie wtedy zainaugurują rozgrywki. W drugiej lidze szkielet terminarza nie zakłada póki co zawieszenia gry na czas francuskiego mundialu, a letnia przerwa zaplanowana została na przełom lipca i sierpnia (po rozegraniu piętnastu kolejek). Jak zwykle, z największą ekscytacją planu rozgrywek na nowy sezon wyczekiwali beniaminkowie, którzy dopiero co awansowali lub powrócili na szczebel centralny. Na szczęście, wszyscy oni mogą być umiarkowanie zadowoleni z układu gier: Morön i Borgeby rozpoczną zmagania od ciekawych starć na własnym stadionie, natomiast Bromma od razu zmierzy się w derbach stolicy ze spadkowiczem z Damallsvenskan – Hammarby.

Szkielet ligowego terminarza na sezon 2019:

14. kwietnia – rozpoczęcie rozgrywek w Damallsvenskan i Elitettan

19. maja – koniec rundy wiosennej w Damallsvenskan

7. lipca – koniec rundy wiosennej w Elitettan

21. lipca – początek rundy jesiennej w Damallsvenskan

5. sierpnia – początek rundy jesiennej w Elitettan

26. października – ostatnia kolejka Damallsvenskan

27. października – ostatnia kolejka Elitettan

Szwedki i Amerykanki już po raz szósty znalazły się w tej samej grupie (Fot. Getty Images)

USA, Tajlandia, Chile – tak prezentuje się nasze mundialowe menu. O to, aby sięgająca początku wieku tradycja szwedzko-amerykańskich potyczek w finałach mistrzostw świata zadbała Aya Miyama, ale pomimo perspektywy starcia z obrończyniami tytułu i zarazem głównymi faworytkami francuskiej imprezy, na brak szczęścia narzekać absolutnie nie możemy. Rywalki z Azji i Ameryki Południowej na ten moment stanowią oczywiście dla naszych skautów całkiem sporą zagadkę, ale wystarczy na przykład wirtualnie zamienić się miejscami z Norwegią, aby zrozumieć, że mogliśmy trafić zdecydowanie gorzej.

Anonimowość dwóch egzotycznych przeciwniczek jest kwestią, którą w swojej wypowiedzi poruszył również Peter Gerhardsson, choć i on przekonuje, że w czerwcu o Tajlandii i Chile będziemy wiedzieć wszystko. Mam stuprocentowe zaufanie do Andersa Erikssona, który zajmuje się u nas skautingiem i wiem, że będziemy gotowi na czas – przekonuje selekcjoner. A co Gerhardsson sądzi o szwedzkiej grupie? W największym skrócie można powiedzieć, że sztab szkoleniowy wyniki losowania przyjął z umiarkowanym zadowoleniem, ale o żadnej euforii nie ma póki co mowy. Selekcjoner nie przecenia także teoretycznie korzystnego terminarza: Tak naprawdę kolejność meczów nie ma żadnego znaczenia. Wiadomo, że będziemy chcieli rozpocząć od dwóch zwycięstw, ale jeśli mamy zajść daleko, to musimy wygrywać wszystko. Bez względu na to, kto będzie na nas czekał – zauważa opiekun najważniejszej drużyny w kraju. I jak to często bywa – ma absolutną rację.

Zdecydowanie bardziej odważnie wypowiadają się o mundialowej grupie media, w których przebijają się nawet pojedyncze opinie o losowaniu marzeń. Skrajnie optymistyczne głosy podkreślają, że z Amerykankami lepiej zmierzyć się już w fazie grupowej, a dwaj pozostali rywale nie powinni stanowić przeszkody nie do przejścia dla nabierającej pewności z każdym kolejnym meczem kadry trenera Gerhardssona. Warto mieć jednak na uwadze fakt, że ani z Chilijkami, ani z Tajkami nie mierzyliśmy się jeszcze nigdy w historii, a obie wspomniane ekipy prezentują styl, który diametralnie różni się od tego, z którym spotykamy się przy okazji meczów z niżej notowanymi rywalkami w europejskich eliminacjach. Jasne, techniczny futbol w wersji azjatyckiej i latynoskiej zazwyczaj bardzo nam pasował, ale samozadowolenie i nadmierna pewność siebie już wiele razy okazywały się zgubne. Na szczęście, od pewnego czasu w szwedzkiej piłce reprezentacyjnej znów mamy poczucie, że leci z nami pilot, wobec czego możemy być pewni, że kadra przystąpi do najważniejszej imprezy czterolecia odpowiednio przygotowana. Nasza przygoda rozpocznie się 11. czerwca w Rennes, a zakończy … mamy nadzieję, że w Lyonie. Ale przecież z identycznie nakreślonym planem zawita do Francji jeszcze wiele innych zespołów.

Szwedzki rozkład jazdy (faza grupowa MŚ 2019):

11. czerwca, godz. 18:00: Chile – Szwecja (Rennes)

16. czerwca, godz. 15:00: Szwecja – Tajlandia (Nicea)

20. czerwca, godz. 21:00: Szwecja – USA (Hawr)