Niektórzy niezmiennie stoją na stanowisku, że piłka nożna to najbardziej zespołowy sport, jaki kiedykolwiek wymyślono i znajdują na poparcie tej tezy nawet całkiem sensowne argumenty. Od każdej reguły zdarzają się jednak odstępstwa, a w futbolu także trafiają się przecież historie, które nie wydarzyłyby się gdyby nie fenomenalna postawa jednej, konkretnej zawodniczki. I nawet jeśli w pojedynkę nie zdziałałaby ona wiele, to jednak bez jej wkładu osiągnięcie zamierzonego celu byłoby po prostu niewykonalne. Nietrudno domyślić się, dlaczego akurat podczas tej konkretnej prezentacji zdecydowałem się na tak niestandardowy wstęp. Wszak bez znajdującej się w absolutnie kapitalnej dyspozycji fińskiej golkiperki, rok 2023 zapisałby się w historii Hammarby jako bardzo udany, lecz z pewnością nie historyczny. 29-letnia zawodniczka umiejętnie postawiła jednak na linii bramkowej tak szczelny mur, że widok dwóch najcenniejszych trofeów w gablocie klubu z Södermalm nie powinien chyba nikogo dziwić. Co godne podkreślenia, swoją mistrzowską robotę wykonywała z takim spokojem, jakby ratowanie swojego zespołu w sytuacjach niemal beznadziejnych było dla niej elementem codziennego życia.

Tak, nie trzeba być wiernym kibicem Hammarby, aby przypomnieć sobie parady klasy światowej w końcówce meczu o tytuł przeciwko Häcken, czy też ratującą bezcenny jak się miało ostatecznie okazać punkt obronę rzutu karnego wykonywanego przez Olivię Schough. Tyle tylko, że Tamminen w topowej formie znajdowała się nie tylko wtedy, gdy to właśnie w jej kierunku wycelowane były obiektywy wszystkich kamer. Fani ze stolicy doskonale pamiętają oba derbowe starcia późniejszych mistrzyń kraju z Djurgården, w których to piłkarki Bajen wcale nie zdominowały swoich lokalnych rywalek, a można nawet pokusić się o stwierdzenie, że to Duma Sztokholmu sprawiała w tych starciach lepsze wrażenie. Cóż jednak z tego, skoro golkiperka Hammarby w sobie tylko znany sposób zadbała o to, aby w tym konkretnym dwumeczu futbolówka ani razu nie znalazła drogi do jej siatki. Z tych samych przyczyn w pamięci zapadła nam pierwsza połowa domowej rywalizacji Zielono-Białych z beniaminkiem z Norrköping, w której to napędzane siłą duetu Egeriis – Cato podopieczne trenera Fredheima powinny jeszcze przed przerwą definitywnie rozstrzygnąć losy tej rywalizacji. Powinny, ale fińska golkiperka ewidentnie miała na ten temat inne zdanie i nie zawahała się nim z nami podzielić. Nie było ani krzty przypadku w tym, że Tamminen aż cztery razy trafiała w zakończonym właśnie sezonie do jedenastki miesiąca, a przy okazji zdążyła jeszcze poprawić absolutny rekord Damallsvenskan pod względem minut bez puszczonego gola. I nawet jeśli, jak najbardziej zresztą słusznie, będziemy w kolejnych dniach chwalić jej klubowe koleżanki, to trzeba jasno powiedzieć, że podwójna korona 2023 dla Hammarby już zawsze będzie miała twarz Anny Tamminen. Bramkarki, bez której niezwykle trudno byłoby napisać najpiękniejszy jak dotąd rozdział klubowej historii.

W przeszłości wielokrotnie zdarzało się, że rewelacji ligowego sezonu szukaliśmy właśnie na dalekiej Północy. Wychwalając postawę powadzonych od lat przez trenera Stellana Carlssona piłkarek z Piteå, niezmiennie zauważaliśmy jednak, że od czasów Pauline Hammarlund klub z Norrbotten cierpi na chroniczny brak klasowej dziewiątki. Problem ten wzorowo rozwiązała jednak pozyskana z Rosengård 23-letnia Nigeryjka, która szczególnie na początku rundy jesiennej złapała taką formę, że powstrzymanie jej w sposób mieszczący się w ramach przepisów gry w piłkę nożną był dla defensorek wielu klubów Damallsvenskan wyzwaniem ponad siły. Do tego, aby uznać kończący się właśnie rok za perfekcyjny, Anam Imo zabrakło w zasadzie tylko uznania w oczach kolejnych selekcjonerów reprezentacji, choć trzeba oddać, że szczególnie w formacjach ofensywnych rywalizacja o miejsce w nigeryjskiej kadrze stoi na naprawdę kosmicznym poziomie. Tak, czy inaczej, mocno swego czasu chwalona przez Jonasa Eidevalla piłkarka udowodniła, że wypowiedziane wówczas przez obecnego szkoleniowca Arsenalu słowa nie były ani trochę na wyrost. A skoro tak, to z tym większą ekscytacją będziemy wyczekiwać tego, co przyniosą nam kolejne lata, gdyż w przypadku Imo czas ewidentnie zdaje się działać na jej korzyść.

Gdy Yuka Momiki po raz pierwszy zaprezentowała się na szwedzkiej ziemi, wielu kibiców z Linköping miało nadzieję, że oto wreszcie pojawiła się zawodniczka, która skutecznie wypełni w środku pola lukę pozostawioną przez Kosovare Asllani. Tyle jednak teorii, ponieważ w praktyce aklimatyzację w nowym środowisku skutecznie storpedowała japońskiej pomocniczce kontuzja. W Östergötland wiedzieli jednak swoje i kompletnie niezrażeni takim obrotem sprawy postanowili sprowadzić wypożyczoną wcześniej z Seattle piłkarkę do siebie na stałe. I wiecie co? I tak bardzo mieli w tej kwestii rację! Piętnaście goli, dwanaście asyst, bezapelacyjne zwycięstwo w klasyfikacji punktowej, rekordowe pięć wyborów do jedenastki miesiąca – te wszystkie liczby dobitnie pokazują, jak ważnym ogniwem w układance LFC była w mijającym roku 27-letnia zawodniczka. Tyle tylko, że nawet tak fantastyczne statystyki i tak w pełni nie oddają nam tego, jak wielki wpływ miała Momiki na równie efektowny, co efektywny styl gry trzeciej siły Damallsvenskan. Używając terminologii medycznej możemy powiedzieć, że to w znacznym stopniu dzięki Japonce serce środka pola w Linköping biło ostatnimi czasy tak miarowo i już teraz zazdrościmy wszystkim kibicom jej nowego klubu, że to właśnie im przypadnie w najbliższym czasie przyjemność oglądania na żywo tak wspaniałej wirtuozki futbolu.

Prosimy nie regulować odbiorników! Clarissa Larisey naprawdę ukłuła właśnie defensywę Chelsea (Fot. DAZN)

Nic nie musiały, ale mogły bardzo wiele i jak najbardziej zdecydowały się z tego prawa skorzystać. Piłkarki Häcken już pięciokrotnie dawały nam w obecnym sezonie Ligi Mistrzyń mnóstwo powodów do dumy i szósty, rozegrany przy głośnym dopingu wyprzedanej niemal do ostatniego miejsca Bravida Areny, nie okazał się w tej kwestii wyjątkiem. A my, po ostatnim gwizdku prowadzącej to pasjonujące spotkanie sędzi Ewy Augustyn, jeszcze długo zastanawialiśmy się, jakim sposobem w zasadzie znikąd trafiliśmy do rzeczywistości, w której w połowie grudnia wicemistrzynie Szwecji rozgrywają kapitalny dwumecz przeciwko mistrzyniom Anglii, słysząc przy tym słowa uznania płynące z każdego zakątka kontynentu.

Przed tygodniem na Stamford Bridge chwalić mogliśmy przede wszystkim niezwykle konsekwentną i do bólu pragmatyczną defensywę. Dziś jednak podopiecznym trenera Linda wystarczyło zaledwie 90 sekund, aby wykreować pierwszą i absolutnie nie ostatnią okazję do pokonania Zeciry Musovic. Wszystko rozpoczęło się od efektownego dryblingu Rosy Kafaji, a zakończyło na chytrym, niesygnalizowanym strzale Anny Anvegård, który pochodząca z Dalarny golkiperka mogła jedynie odprowadzić wzrokiem. Na jej szczęście, futbolówka zatrzymała się na poprzeczce, ale w 26. minucie defensywa z Londynu tyle powodów do zadowolenia już nie miała. Długie, kilkudziesięciometrowe podanie od Elmy Nelhage doskonale uruchomiło Monicę Jusu Bah, pozyskana z Umeå napastniczka w swoim stylu podciągnęła akcję lewym skrzydłem, a ostateczną pieczątkę jakości postawiła na tym wszystkim nabiegająca na wprost bramki Clarissa Larisey. Powracającej do gry po długiej przerwie Kanadyjce było jednak najwyraźniej mało, gdyż tylko przytomność umysłu i szybka reakcja Musovic sprawiła, że po chwili Häcken nie znalazł się na prowadzeniu. Była snajperka Celtiku w tempo ruszyła do piłki zgranej przez Annę Anvegård, ale to szwedzka bramkarka ostatecznie znalazła się przy niej o ułamek sekundy pierwsza.

Tak, to po stronie Chelsea było więcej strzałów, bramkowych sytuacji, czy wreszcie minut spędzonych w ataku pozycyjnym. Ale gospodynie żadną miarą nie ograniczały się na murawie wyłącznie do roli statystek lub zawodniczek mających na celu jedynie skuteczne wybijanie bardziej renomowanych przeciwniczek z rytmu. I ów fakt trzeba jasno i wyraźnie podkreślić. Trener Lind przygotował wraz ze swoim sztabem jasny i konkretny plan, który zakładał także elementy gry ofensywnej, a piłkarki w żółto-czarnych strojach z niesamowitą precyzją go realizowały. Raz jeszcze moglibyśmy napisać o tym, że gospodynie bez lęku wchodziły w fizyczne pojedynki (od czasu do czasu nawet je wygrywając!), nie bały się zaangażować większej liczby zawodniczek w ofensywny wypad, a w okolicach własnej szesnastki zamiast bezmyślnego wybijania oglądaliśmy raczej przemyślane zagrania zaczepne. I jedno z nich, przeprowadzone tuż po przerwie, ponownie mogło przynieść wicemistrzyniom Szwecji bramkową zdobycz. Anna Anvegård raz jeszcze obiła jednak poprzeczkę, a z dobitką Kafaji nie bez trudu poradziła sobie Musovic. I możemy tylko żałować, że zaledwie chwilę później precyzyjny strzał Erin Cuthbert raz jeszcze wyprowadził Chelsea na prowadzenie, bo naprawdę wystarczyło trochę więcej szczęścia, a ten konkretny fragment meczu mógł potoczyć się całkowicie inaczej. Trzeba jednak podkreślić, że zarówno przy próbie reprezentantki Szkocji, jak i w sytuacji, gdy wynik spotkania jeszcze w pierwszym kwadransie otworzyła Samantha Kerr, rozgrywająca naprawdę udane zawody Jennifer Falk nie miała najmniejszych szans na skuteczną interwencję. Dwudziestokrotna reprezentantka Szwecji próbkę swoich umiejętności pokazała natomiast broniąc bardzo nieprzyjemne strzały Lauren James, czy najlepszej i najbardziej aktywnej w drużynie gościń Johanny Kaneryd.

Końcówkę meczu faworytki z Londynu już wyraźnie i niepodważalnie kontrolowały, a sprawę mocno ułatwiło im jeszcze jedno trafienie autorstwa Erin Cuthbert. Rozmiary porażki w czwartej minucie doliczonego czasu gry zmniejszyła jeszcze żegnająca się za niespełna dwa tygodnie z klubem z Västergötland Molly Johansson, ale polska sędzia z sobie tylko znanych przyczyn dopatrzyła się w tej sytuacji spalonego. Kibice z Hisingen nie tracili jednak ducha i mieli w tej kwestii rację, gdyż nawet honorowa porażka z mistrzyniami i aktualnymi liderkami WSL nie zmienia w sposób dramatyczny sytuacji Häcken w tabeli, a ostatni tydzień stycznia wciąż może okazać się datą, do której na zachodnim wybrzeżu wracać będą pamięcią latami. Szczególnie, że w grze o ćwierćfinał realnie pozostają już tylko piłkarki z Paryża, które dziś wieczorem niespodziewanie poradziły sobie z madryckim Realem na Alfredo di Stefano po golu Gaetane Thiney z rzutu karnego. A skoro tak, to z tym większym zaciekawieniem czekamy na to, co przyniosą nam zapowiadające się zdecydowanie bardziej atrakcyjnie niż zazwyczaj pierwsze tygodnie nowego roku, ze szczególnym wskazaniem na 24. dzień stycznia.

UWAGA: fakt, że tekst został wyjątkowo opublikowany dzisiaj absolutnie nie wynika z faktu, że obraziłem się na Rosengård i od tej pory zamierzam w ten sposób bojkotować boiskowe popisy ekipy ze stolicy Skanii. Powodem takiej sytuacji jest fakt, że dwa najbliższe dni spędzę w podróży i zwyczajnie nie byłoby czasu i fizycznej możliwości na przedstawienie tekstowo-graficznej relacji na satysfakcjonującym mnie poziomie. Piłkarkom z Malmö niezmiennie życzę jednak dobrego występu w Barcelonie i trzymam kciuki, aby ich styczniowe, pucharowe mecze wciąż miały znaczenie nie tylko prestiżowe.

Tabela grupy D:

Cześć! To już naprawdę TEN czas. Dla jednych najpiękniejszy i najbardziej magiczny w roku, dla innych okres ważnych refleksji i podsumowań, a dla nas moment, w którym możemy zwolnić i zastanowić się nad tym, co dobrego wydarzyło się w szwedzkiej piłce nożnej na przestrzeni mijających dwunastu miesięcy. W tej podróży towarzyszyć nam będzie doskonale znany już stałym bywalcom tego serwisu rytuał w postaci przyznania wirtualnych nagród indywidualnych (koniec grudnia), a także prezentacji tegorocznych zestawień Szwedzkiego TOP-50 (początek stycznia). Aby się w tym wszystkim nie pogubić, poniżej znajdziecie pełne listy nominowanych w poszczególnych kategoriach, a także kompletny, blogowy rozkład jazdy na najbliższe tygodnie. Zgodnie z tradycją, choć podczas procesu tworzenia rankingu odbywam dziesiątki niezwykle inspirujących rozmów, wszystkie ostateczne werdykty są tutaj podejmowane jednoosobowo. Z tego powodu są one w sposób naturalny nacechowane subiektywnymi odczuciami i nawet jeśli jak zawsze dołożyłem wszelkich starań, aby zachować całkowitą bezstronność, to zachęcam do traktowania ich wyłącznie w charakterze zabawy mającej jednak na celu docenienie boiskowych osiągnięć poszczególnych zawodniczek i klubów. Nie zamierzam absolutnie protestować, jeżeli ktokolwiek z was z proponowaną zwyciężczynią lub nominacją się nie zgadza, a wręcz będę niesamowicie wdzięczny za podzielenie się swoimi uwagami oraz argumentacją. Bo sport, podobnie zresztą jak na przykład sztuka, różni się od nauk ścisłych tym, że w naszym świecie jak najbardziej może istnieć więcej niż jedno prawidłowe rozwiązanie, a wielu kluczowych kwestii zwyczajnie nie da się statystycznie zmierzyć.

Skoro jednak wstęp mamy za sobą, to najwyższy czas oddać pole tym, którzy dokonaniami w ostatnich miesiącach zasłużyli na to, aby tutaj się znaleźć. Poznajcie proszę komplet nominacji w sześciu tegorocznych kategoriach, a także plan działania na pierwsze dni nowego roku 2024.

Bez zbędnego przedłużania – zaczynamy:

Zagraniczna gwiazda Damallsvenskan

(prezentacja zwyciężczyni – 25. grudnia)

Mecz roku

(prezentacja zwycięzcy – 26. grudnia)

Progres roku

(prezentacja zwyciężczyni – 27. grudnia)

Trener roku

(prezentacja zwycięzcy – 28. grudnia)

Odkrycie roku

(prezentacja zwyciężczyni – 29. grudnia)

Piłkarka roku

(prezentacja zwyciężczyni – 30. grudnia)

Szwedzkie TOP-50 – rozkład jazdy:

3. stycznia 2024 – TOP bramkarki 2023

6. stycznia 2024 – TOP obrończynie 2023

9. stycznia 2024 – TOP pomocniczki 2023

12. stycznia 2023 – TOP napastniczki/skrzydłowe 2023

A do spraw bieżących wrócimy jak zawsze w połowie stycznia (najpewniej w okolicach 16.01.2024) szczegółowym raportem aktualizującym zimowe okienko transferowe w wykonaniu każdego z czternastu klubów Damallsvenskan. A już nieco ponad tydzień później na Bravida Arenie czeka nas kluczowe starcie piłkarek BK Häcken z francuskim Paris FC, więc tym razem o łagodnym wejściu w nowy rok możemy zdecydowanie zapomnieć. A skoro dni na ponownie naładowanie paska energii będziemy mieli mniej niż zwykle, to warto każdy z nich wykorzystać do absolutnego maksimum. Trzymajcie się i raz jeszcze dobrej zabawy z rankingami!

Anna Anvegård, podobnie jak każda z piłkarek Häcken, zostawiła na londyńskiej murawie mnóstwo zdrowia (Fot. BK Häcken)

To na zdrowy rozum nie miało prawa się udać. Oczywiście, w tej edycji pucharowych zmagań wicemistrzynie Szwecji już czterokrotnie pokazywały, że niestraszna im gra przeciwko wyżej notowanej, europejskiej marce, ale jednak tym razem poprzeczka poszła od razu o kilka poziomów w górę. Bo nie dość, że wyjazd na teren jednego z trzech najlepszych klubów świata, to jeszcze mecz zaplanowany na połowę grudnia, czyli okres, w którym nordyckie stadiony – w przeciwieństwie chociażby do tych angielskich – z zasady częściej wypełniają się śniegiem niż kibicami. I nie da się ukryć, że pierwszy kwadrans rywalizacji na Stamford Bridge dobitnie pokazał, że klub z Hisingen może mieć w tej konfrontacji nie lada problem. Rzuty rożne dla gospodyń bite były dosłownie taśmowo, głodna wielkiego grania Guro Reiten szalała na lewym skrzydle, a instruowane przez tradycyjnie już aktywną na swoim stanowisku Emmę Hayes mistrzynie WSL z niesamowitą konsekwencją próbowały eksplorować trochę zbyt nonszalancko odsłaniane przez boczne defensorki Häcken sektory boiska. Osy oczywiście nie byłyby sobą, gdyby choć raz nie spróbowały się odgryźć, ale trzeba uczciwie powiedzieć, że strzały Anny Anvegård oraz Clarissy Larisey bardziej zapamiętali statystycy niż na przykład Zecira Musovic. Na przestrzeni całego meczu tak naprawdę tylko raz udało się wykreować realne zagrożenie pod bramką Chelsea, ale całą zabawę szybko zakończyła sędzia liniowa, błyskawicznie podnosząc do góry chorągiewkę. I choć szwajcarska rozjemczyni błędu w tej sytuacji absolutnie nie popełniła, to aż szkoda, że obsłużona doskonałym podaniem Aisha Masaka nie miała okazji, aby solidnie przetestować refleks oraz umiejętność gry na przedpolu wspomnianej Musovic. O ile jednak fani Häcken mogli tego wieczora gdybać raz, o tyle sympatycy Chelsea za głowy łapali się niesamowicie regularnie, a każdą upływającą minutę spotkania obserwowali z coraz to większym niedowierzaniem.

Bo fakt, że przy takim obrazie meczu tablica wyników niezmiennie wskazywała bezbramkowy remis, zakrawał wręcz o cud. Zgadza się, Samantha Kerr, czy Francesca Kirby raz po raz testowały cierpliwość fanów licznymi, niedokładnymi zagraniami, ale przecież nie było też tak, że czystych okazji strzeleckich gospodyniom jakkolwiek brakowało. Skuteczność pozostawiała oczywiście wiele do życzenia, ale choćby taka Erin Cuthbert w dziewięciu na dziesięć prób zamieniłaby przytomne wycofanie piłki przez Reiten na gola. Tym razem jej uderzenie wylądowało jednak na poprzeczce, następnie piłka odbiła się jeszcze od linii bramkowej i wyszła w pole. Sporo pretensji może mieć do siebie także rozgrywająca właśnie najlepszą rundę od czasu transferu na Wyspy Brytyjskie Johanna Kaneryd, która w 60. minucie stanęła oko w oko z Jennifer Falk i pojedynek ze swoją reprezentacyjną koleżanką przegrała. A gdy zawodniczkom z Londynu wreszcie powiodła się misja umieszczenia futbolówki w szwedzkiej bramce, to asystentka pani Esther Staubli dopatrzyła się spalonego Samanthy Kerr, choć powtórki nie dały nam jednoznacznej odpowiedzi co do tego, czy Elma Nelhage przypadkiem nie złamała w tej sytuacji linii. Nawet w szóstej doliczonej minucie o zwycięstwie gospodyń mogła jeszcze przesądzić Eve Perisset, ale jej uderzenie z rzutu wolnego było jedynie najlepszym możliwym podsumowaniem ofensywnej niemocy, która z niewiadomych przyczyn dosięgnęła w czwartkowy wieczór mistrzynie Anglii.

Inna sprawa, że nieprzypadkowo w piłkarskim środowisku od lat funkcjonuje powiedzenie, że gra się tak, jak pozwala rywal. A zawodniczki Häcken wyszły dziś na murawę Stamford Bridge niezwykle zmotywowane i wszelkie ewentualne niedostatki skutecznie niwelowały ambicją. Przed pierwszym gwizdkiem mogliśmy zastanawiać się, jak na tle takiego przeciwnika poradzi sobie zastępująca dziś kontuzjowaną Filippę Curmark Johanna Fossdalsa, ale szybko okazało się, że wszelkie obawy były tu całkowicie bezzasadne. Osiemnastolatka z Wysp Owczych swój najpoważniejszy, futbolowy egzamin zdała bowiem tak, jakby całe dotychczasowe życie spędziła przygotowując się do tego jednego występu. Kilka zaprezentowanych przez nią zagrań wzbudziło niekłamany podziw nawet wśród miejscowych kibiców, a brak nadmiernego respektu w pojedynkach z zawodniczkami pokroju Kerr czy Ingle autentycznie imponował. Podobnie zresztą jak fakt, że pojedyncze kiksy zdawały się nie tylko nie wytrącać jej z równowagi, co wręcz motywować do jeszcze lepszej gry. Tytaniczną pracę w drugiej linii wykonała zresztą także Marika Bergman Lundin, która wraz z Fossdalsą stworzyła nadspodziewanie zgrany duet, wzorowo wspomagany zresztą przez wykonującą zdecydowanie więcej niż zazwyczaj zadań stricte defensywnych Rosę Kafaji. Najbardziej namacalnym obrazem ofiarności i zaangażowania Häcken była jednak postawa Anny Anvegård, która pomimo wyraźnie doskwierającego dyskomfortu wytrwała na placu gry aż do 86. minuty. W samej końcówce jej miejsce na boisku zajęła Felicia Schröder i – podobnie jak wszystkie zmienniczki w ekipie Os z Hisingen – od razu zdecydowała się na pierwszy sprint. Tak, Chelsea była zespołem wyraźnie górującym nad rywalkami ze Szwecji jakościowo, ale po takim meczu chyba nikt nie ma wątpliwości, że ten jeden punkt wicemistrzyniom Damallsvenskan się po prostu należał. Już za niespełna tydzień przed nami wielki rewanż na Bravida Arenie, ale coraz bardziej prawdopodobny wydaje się scenariusz, w którym to zdecydowanie najważniejszą datą dla kibiców Häcken stanie się 24. stycznia 2024. Właśnie wtedy może bowiem napisać się historia i choć jest to termin w samym środku czegoś, co zwyczajowo nazywaliśmy zimowymi wakacjami, to pomni doświadczeń z ostatnich miesięcy, ani trochę nie będziemy się tym faktem sugerować. Szczególnie, że oto realnie otwiera się szansa, aby szwedzki klub napisał historię, którą niełatwo będzie powtórzyć.

******

A co słychać w Malmö? Stabilnie, czyli dziewiąty raz w łeb! Przez pierwszy kwadrans mogliśmy nawet łudzić się, że rywalizacja Rosengård z Barceloną okaże się w przypadku klubu ze Skanii jakimś pozytywnym przełamaniem, ale samobójczy gol autorstwa Jessiki Wik stosunkowo szybko sprowadził nas z powrotem na ziemię. Później jeszcze mogliśmy przez chwilę ucieszyć się niesygnalizowanym strzałem z dystansu Hanny Andersson (Sandra Panos sparowała go ostatecznie na poprzeczkę), czy pojedynczymi rajdami Rii Öling, ale tegoroczne triumfatorki Ligi Mistrzyń wypunktowały zespół Ievy Cederström tak boleśnie, że aż przykro było na to patrzeć. Oczywiście pod warunkiem, że nie było się akurat kibicem Barcelony, bo ci dla odmiany powodów do narzekań wyjątkowo nie zgłaszali. Ku ich uciesze na listę strzelczyń wpisywały się kolejno Paralluelo, Guijarro, Bonmati i Caldentey, a w samej końcówce swojego gola poszukała nawet młodziutka rezerwowa Martina Fernandez. Tym sposobem Barcelona utrzymała status jedynego obok Olympique Lyon zespołu z kompletem punktów w fazie grupowej i nic nie wskazuje na to, aby po kolejnej serii spotkań miało się to zmienić. Bo nawet jeśli w stolicy Katalonii zawodniczki Rosengård zagrają bez żadnego obciążenia, to i tak znalazłoby się bardzo niewielu śmiałków, którzy postawiliby choćby minimalną część swoich oszczędności na to, że w tej rywalizacji dojdzie do jakiejkolwiek niespodzianki. I żeby było jasne – ani trochę się można się temu dziwić.

Komplet wyników:

Tabele grup LM:

Filippa Angeldal strzela, Japonia pokonana, a Szwecja melduje się na samym szczycie rankingu FIFA. Właśnie tak przywitaliśmy drugą dekadę sierpnia (Fot. Getty Images)

Szanowni czytelnicy, drodzy przyjaciele: 5. grudnia 2023 oficjalnie zakończyła się złota era szwedzkiej piłki reprezentacyjnej. Czas absolutnie wyjątkowy, który przez kilkanaście ostatnich lat mieliśmy szczęście i honor wspólnie przeżywać. Dlatego właśnie pozwolę sobie na delikatne odejście od profesjonalnego tonu i na wstępie zaznaczę, że dla mnie osobiście możliwość opisywania losów tej drużyny w takim okresie jej dziejów jest niesamowitym przywilejem, który dostrzegam i doceniam. Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się kiedykolwiek doczekać dnia, w którym przyjdzie mi obwieszczać światu, że oto szwedzka kadra znalazła się na samym szczycie światowego rankingu. A kończący się właśnie rok dostarczył mi aż dwie takie okazje; po sierpniowych zwycięstwach podopiecznych trenera Gerhardssona nad odpowiednio Japonią i Australią. Paradoksalnie, na koniec roku była nawet szansa ustrzelić swoistego hat-tricka, bo ewentualny triumf na La Rosaledzie w Maladze ponownie pozwoliłby Blågult usadowić się w fotelu liderek, ale naprawdę z tego powodu nie narzekajmy, bo futbolowego szczęścia i tak spływało na nas ostatnimi czasy wiele. A 38 gorących, letnich dni, podczas których spoglądaliśmy z góry na cały, piłkarski świat na zawsze pozostanie już w mojej pamięci. I mam nadzieję, że nie tylko w mojej, gdyż bardziej symbolicznego końca wspaniałej ery nie dałoby się chyba wymyślić.

Hedvig Lindahl, Nilla Fischer, Linda Sembrant, Magdalena Eriksson, Sara Thunebro, Lisa Dahlkvist, Kosovare Asllani, Caroline Seger, Therese Sjögran, Fridolina Rolfö, Sofia Jakobsson, Lotta Schelin – to tylko kilka znaczących nazwisk, które za kilkadziesiąt lat będą w Szwecji nazwiskami pomnikowymi. Symbolami ambicji, determinacji, wytrwałości i zwycięstwa. Czasami mocno wyczekiwanego, innym razem wyszarpanego w bólach, trochę na przekór wszystkim racjonalnym argumentom. Dobrze wiecie zresztą jak jest. Nasza kadra nie jest Japonią czy Hiszpanią, jej styl niekoniecznie porywa tłumy i nie ma przypadku w tym, że neutralni kibice stosunkowo rzadko zachwycają się jej grą. Dlatego właśnie tak niesamowitym czasem były dla nas Igrzyska w Tokio, gdzie futbol w szwedzkim wydaniu na nieco ponad dwa tygodnie skutecznie zaczarował cały świat. Na przestrzeni lat radosnych momentów było jednak zdecydowanie więcej, wszak z trzech spośród czterech ostatnich mundiali wracaliśmy do domu z medalem i jest to seria, którą oprócz nas pochwalić mogą się jedynie Amerykanki. Dodajmy od razu, że seria niezwykła, bo przecież funkcjonujemy już w rzeczywistości dalece innej od tej z lat dziewięćdziesiątych, kiedy to w grze o najwyższe zaszczyty tak naprawdę liczyło się zaledwie kilka krajów. Teraz kolejka chętnych do wygrywania zrobiła się dłuższa niż kiedykolwiek wcześniej, a my, choć startujemy ostatnio raczej z tylnego szeregu, zawsze potrafimy w najważniejszej chwili swoją obecność wyraźnie zaakcentować. Drużyna turniejowa? Być może, ale z całą pewnością drużyna z charakterem. I za ten niezłomny charakter należą się temu zespołowi największe podziękowania. Bo nawet jeśli nie zawsze zgadzaliśmy się we wszystkich detalach, to pomimo znaczących różnic obserwowanie i opisywanie waszej gry niezmiennie było dla mnie najwyższym honorem, a także wyzwaniem, do którego zawsze starałem się podchodzić z maksymalnym zaangażowaniem. Tak, ta droga niewątpliwie była wyboista, lecz spoglądając wstecz dostrzegam zdecydowanie więcej emocji pozytywnych, do których zawsze będę wracać z niewymuszonym uśmiechem na twarzy.

Grudniowy mecz w Maladze traktuję jako swego rodzaju cezurę, gdyż nie mam wątpliwości, że kolejny cykl eliminacyjny będzie już pierwszym rozdziałem zupełnie nowej historii. I to bez względu na to, jak szybko będzie postępował proces pokoleniowej ewolucji, przed którym selekcjoner Gerhardsson ostatnimi czasy bronił się na wszelkie możliwe sposoby. Jeżeli ktoś wierzy w symbole, to w jakimś sensie może być nim fakt, iż pierwszy po noworocznej przerwie mecz przyjdzie nam rozegrać w Bośni, czyli miejscu z wielu powodów szczególnym dla Zeciry Musovic. I to właśnie golkiperka londyńskiej Chelsea może być jedną z wiodących postaci tej kadry w najbliższych latach. Obok niej wielkiej nadzieje pokładamy przede wszystkim w licznym i doskonale rokującym już od czasów juniorskich zaciągu z roczników -96 oraz -97, reprezentowanym między innymi przez Filippę Angeldal, Johannę Kaneryd, Nathalie Björn, czy Julię Zigiotti. Wiekowo łapałyby się do tego grona także Stina Blackstenius, ale snajperce Arsenalu nie tak dawno stuknęło właśnie sto meczów w pierwszej reprezentacji, więc ją możemy traktować bardziej jako jedną z łączniczek między złotą generacją, a nową erą szwedzkiego futbolu reprezentacyjnego. W tym gronie znajdują się także takie nazwiska jak Eriksson, Ilestedt i Rolfö, a także Kosovare Asllani, jeśli tylko gra w niebiesko-żółtych barwach cały czas będzie dla 34-letniej już pomocniczki włoskiego Milanu wyzwaniem i motywacją. Powiew świeżości i nowej energii zapewnić mogą takie zawodniczki jak Rosa Kafaji, Anna Sandberg, Hanna Wijk, czy Matilda Vinberg, choć na swoją prawdziwą szansę cierpliwie czekają również takie piłkarki jak nieco starsze od wymienionego tu kwartetu Marika Bergman Lundin, Evelyn Ijeh i My Cato. Gorąco liczymy także, że selekcjoner (lub w perspektywie jego następcy) zaskoczą także odkryciem dla reprezentacji zawodniczki cokolwiek nieoczywistej. Takim złotym strzałem mogłaby na przykład okazać się Monica Jusu Bah, Johanna Renmark, a nawet – choć na pozór może wydać się to nieco szalone – szesnastoletnia Felicia Schröder, która przecież dopiero co strzelała gole na wagę awansu Häcken do fazy grupowej tegorocznej Ligi Mistrzyń. Jasne, nie dysponujemy tak długą kołderką jak wiele czołowych, europejskich nacji, ale wciąż mamy z kogo wybierać i byłoby miło, aby proces selekcji przynajmniej w tym najbardziej podstawowym wymiarze właśnie rozpoczął się na nowo. Wszak nowa era wcale nie musi okazać się mniej przyjemna, ale – jak mawiał pewien klasyk – jeśli na końcu chcemy się cieszyć, to na początku musimy sami dać sobie szansę. I tym tak naprawdę optymistycznym przesłaniem chciałbym tę krótką refleksję zakończyć. A teraz, jak to zawsze w tym okresie roku bywa, niech przemówią liczby:

W 2023 roku kadra Petera Gerhardssona rozegrała 17 oficjalnych meczów. Ich ostateczny bilans okazał się korzystny, choć jednocześnie daleki od perfekcji, bo chyba w tych kategoriach powinniśmy traktować 8 zwycięstw, 4 remisy oraz 5 porażek, 29 goli strzelonych i 19 straconych. Jeśli chcielibyśmy poszukać najlepszego piłkarsko występu naszej reprezentacji, to jako pierwszy przychodzi chyba do głowy bezbramkowy remis w Duisburgu, ale ze względu na rangę meczu oraz kapitalne 65 minut, wyróżnienie to trafiłoby chyba ostatecznie do ćwierćfinałowej wiktorii nad Japonią w nowozelandzkim Auckland. Po drugiej stronie barometru emocji i wzruszeń bez wątpienia znalazłaby się porażka w zaśnieżonej Lucernie ze Szwajcarią, ale to w jesiennym dwumeczu z Włoszkami nasza kadra spisywała się chyba najsłabiej i jedynie sporej dawce szczęścia zawdzięczamy fakt, że w tej rywalizacji udało nam się sięgnąć po zwycięstwo i remis. Bo sportowej wyższości nad zdecydowanie niżej notowanymi przeciwniczkami ani trochę nie udowodniliśmy ani w wietrznym Malmö, ani na ulokowanym dokładnie pośrodku niczego stadionie na bezdrożach Abruzji.

Powyższa grafika dobitnie pokazuje, że podczas minionych dwunastu miesięcy żadna ze szwedzkich snajperek znacząco nie podreperowała swoich indywidualnych statystyk. Zarówno podczas finałów mistrzostw świata (Amanda Ilestedt), jak i w fazie grupowej Ligi Narodów (Magdalena Eriksson), naszą najlepszą strzelczynią okazała się stoperka, co – jeśli lubimy widzieć szklankę do połowy pełną – pokazuje, jak świetnie radzimy sobie w zamienianiu na gole ofensywnych stałych fragmentów gry. Żeby było zabawniej, Ilestedt okazała się także najskuteczniejszą obok Fridoliny Rolfö szwedzką piłkarką w ujęciu całorocznym. Równie nieoczywiste wydaje się nazwisko zwyciężczyni klasyfikacji asystentek, w której to na sam szczyt wdrapała się Stina Blackstenius. Ta ostatnia okazała się też bezkonkurencyjna w zestawieniu punktowym, choć tuż za jej plecami usadowił się tercet Rolfö – Kosovare Asllani – Johanna Kaneryd.

Kolejny rok z rzędu najwierniejszą żołnierką w armii Gerhardssona okazała się Stina Blackstenius, zaliczając na boisku komplet siedemnastu spotkań. Podobnym wyczynem pochwalić może się wyłącznie Johanna Kaneryd, co jedynie potwierdza nieco kontrowersyjną tezę, że stolicą szwedzkiej piłki jest na tę chwilę Londyn. Szesnaście występów w niebiesko-żółtych barwach to tegoroczny dorobek Filippy Angeldal, zaś Jonna Andersson, Nathalie Björn oraz Magdalena Eriksson zapisały na swoich kontach po piętnaście reprezentacyjnych gier.

A postawą której ze szwedzkich kadrowiczek zachwycaliśmy się najbardziej i najczęściej? Cóż, tutaj opinie jak zwykle bywają mocno subiektywne, ale według ocen szwedzkapilka.com tą najlepszą w roku kalendarzowym 2023 okazała się Elin Rubensson (średnia not 6.27; 11 ocenianych występów), natomiast kolejne miejsca w zestawieniu przypadły Fridolinie Rolfö (6.10; 10), Filippie Angeldal (5.88; 16), Nathalie Björn (5.80; 15) oraz Johannie Kaneryd (5.80; 15).

Wydarzenia tygodnia

Liga, liga i po lidze. No, a przynajmniej po jej zasadniczej fazie. Na jesień z piłkarską Ligą Narodów czekaliśmy z wielkimi oczekiwaniami i nawet jeśli niekoniecznie wszystko wyglądało w stu procentach perfekcyjnie, to nie ma co ukrywać, że w porównaniu do towarzyszących nam przez kilkanaście ostatnich lat, rozgrywanych według kompletnie bezsensownego klucza eliminacji wielkich imprez, niewątpliwie wykonaliśmy przynajmniej kilka kroków we właściwym kierunku. A emocjonujące starcia zespołów o zbliżonym potencjale sportowym nie tylko przyniosły nam odpowiedzi na sporo nurtujących pytań, ale i pokazały na kogo w najbliższym czasie warto zwrócić baczniejszą uwagę, a kto dla odmiany pływa w zasadzie bez bielizny. I wszystko to są wnioski, z których można, a nawet trzeba wyciągnąć jakieś lekcje na przyszłość, nawet jeśli dla niektórych, mocno przyzwyczajonych do wygrywania ekip, nie są one przesadnie miłe i przyjemne.

Sporo kwestii można więc niewątpliwie chwalić, ale grudzień z Ligą Narodów przyniósł nam także wiele niepotrzebnych kontrowersji, wśród których na pierwszy plan wysunęły się te powiązane z połączeniem nowego cyklu z europejskimi kwalifikacjami do rozgrywanych latem przyszłego roku Igrzysk. Jak doskonale wiadomo, na turnieju finałowym we Francji prawo gry posiada reprezentacja Wielkiej Brytanii, ale w jej imieniu o awans biją się prowadzone przez Sarinę Wiegman Angielki. I cały terminarz ułożył się tak nieszczęśliwie, że w ostatniej serii spotkań grupowych aktualne wicemistrzynie świata udały się do Glasgow, gdzie przyszło im zmierzyć się ze zdegradowaną już z najwyższej dywizji Szkocją. A ponieważ, wobec fiaska referendum niepodległościowego sprzed kilku lat, szkockie kadrowiczki niezmiennie pozostają obywatelkami Wielkiej Brytanii, to na przykład taka Erin Cuthbert w teorii mogłaby kombinować, że ewentualna wysoka porażka z Anglią może otworzyć jej bramę do zaprezentowania się za kilka miesięcy na olimpijskiej arenie. I tak, są to oczywiście daleko idące dywagacje, ale na przyszłość, choćby tylko dla higieny ducha sportowej rywalizacji, takiego konfliktu interesów warto jednak unikać. Szczególnie, że mądrzejsi o wydarzenia z wtorkowego wieczoru, wszyscy czujemy chyba w tym temacie jeszcze większy niesmak. A w celu uczynienia rywalizacji bardziej sprawiedliwą nie trzeba przecież przesadnie wiele wysiłku, wystarczy tylko szczypta wyobraźni, umiejętnego planowania oraz zdrowego rozsądku.

Chłodnym kalkulacjom ostatecznie nie trzeba było poświęcać więcej uwagi ze względu na to, że prowadzone do kolejnych zwycięstw przez dynamiczną Lineth Beerensteyn Holenderki zrewanżowały się sąsiadkom z Belgii za niespodziewaną, wrześniową porażkę w derbach Beneluksu, choć na gola pieczętującego ostatecznie pierwsze miejsce w grupie musiały czekać aż do piątej minuty doliczonego czasu gry. Finisz w wykonaniu pomocniczki Olympique Lyon Damaris Egurroli okazał się jednak wyjątkowo spektakularny, dzięki czemu podopieczne trenera Jonckera wykonały swoją część zadania i choć podczas pełnej niespodziewanych zwrotów akcji rywalizacji w grupie A1 nie brakowało delikatnych potknięć ze strony Pomarańczowych Lwic, to właśnie one mogą ostatecznie witać nowy, 2024 rok jako finalistki premierowej edycji Ligi Narodów. O obsadzie dwóch ostatnich miejsc w lutowym Final Four decydowały bezpośrednie potyczki pomiędzy zainteresowanymi ekipami i w obu faworytki nie pozostawiły najmniejszych wątpliwości aspirującym pretendentkom. W nadbałtyckim Rostocku Niemki rozbiły niepokonaną dotąd Danię 3-0, a szybkie gole autorstwa niezniszczalnej Alexandry Popp oraz jej klubowej koleżanki Mariny Hegering sprawiły, że dwukrotne mistrzynie świata kontrolowały przebieg boiskowych wydarzeń w zasadzie od pierwszego gwizdka. Równie jednostronny obraz miała konfrontacja Francji z Austrią na Roazhon Park w Rennes, które w pewnym sensie ustawiło trafienie doświadczonej Amandine Henry już w piątej minucie spotkania. W dalszej fazie meczu prowadzenie gospodyń podwyższyły jeszcze Eugenie Le Sommer oraz Marie-Antoinette Katoto, dzięki czemu Francuzki nie tylko definitywnie rozstrzygnęły kwestię awansu, ale dodatkowo pozostały jedynym niepokonanym zespołem w najwyższej dywizji Ligi Narodów i status ten podtrzymały już do końca rywalizacji grupowej, dzięki skromnemu, wyjazdowemu zwycięstwu nad Portugalią.

A co tam słychać w naszej grupie A4? Przecież tutaj również działy się rzeczy i nawet fenomenalny występ Athenei del Castillo nie pozwolił hiszpańskim mistrzyniom świata uniknąć sensacyjnej porażki na własnym boisku z Włoszkami. Ewidentnie odmienione pod wodzą nowego selekcjonera Andrei Soncina Azzurre miały oczywiście na stadionie w Pontevedrze mnóstwo szczęścia, ale tego wieczora los najwyraźniej postanowił zwrócić im to, co niewątpliwie zabrał w dwumeczu ze Szwecją, w którym to zawodniczki z Italii zasłużyły na przynajmniej cztery punkty. Możemy zatem zaryzykować stwierdzenie, że końcowa kolejność w tabeli całkowicie oddaje ostatecznie to, co oglądaliśmy w ostatnich miesiącach na boisku, a rozpoczynające się niebawem eliminacje EURO ’25 zapowiadają się na tak otwarte i nieprzewidywalne jak nigdy wcześniej. I bardzo dobrze, bo przecież w tej zabawie chodzi przede wszystkim o to, aby zachęcić do niej jak najwięcej uczestników. A nie da się ukryć, że lista chętnych do tego, aby za niespełna dwa lata nie tylko pojechać na piłkarskie wakacje do Szwajcarii, ale wręcz powalczyć w finałach ME o konkretne cele, wydaje się być dłuższa niż ktokolwiek mógł to przewidzieć.

Grupa A1

Grupa A2

Grupa A3

Grupa A4