Wybór najlepszej piłkarki roku jest zadaniem o tyle niewdzięcznym, że zawsze ma on w sobie sporą dawkę subiektywizmu. Swoje zdanie (zazwyczaj mocno kontrowersyjne) ma na ten temat kapituła FIFA, jeszcze inne każdy z piłkarskich portali, kibiców czy dziennikarzy. Zdecydowanie najłatwiej jest oczywiście krytykować cudze wybory, znacznie trudniej dokonać własnego i spróbować usystematyzować futbolową scenę ostatnich dwunastu miesięcy według jakiegoś logicznego klucza. Poniższa lista TOP-50 powstawała kilka dni i choć podczas jej tworzenia nie obyło się bez licznych konsultacji, to absolutnie nie zamierzam nikogo przekonywać, że jest ona najbardziej obiektywnym podsumowaniem minionych dwunastu miesięcy. Porównywanie dokonań zawodniczek grających w innych ligach i na róznych pozycjach jest bowiem zadaniem wyjątkowo karkołomnym, które w zasadzie nie ma tylko jednego poprawnego rozwiązania. Mam jednak nadzieję, że w przedstawionym tu rankingu udało się docenić właśnie te piłkarki, które swoją postawą w roku 2016 (co ważne – było to jedyne kryterium) najbardziej na to zasłużyły.

Ponieważ na końcowej liście znalazło się znacznie więcej niż 50 nazwisk, na początek uhonorujemy te, którym ostatecznie do wyróznienia zabrakło naprawdę niewiele. Oto, w kolejności alfabetycznej, poczekalnia 2016, czyli bezpośrednie zaplecze tegorocznego rankingu TOP-50:

A teraz przechodzimy już do najważniejszej części dnia, czyli ogłoszenia nazwisk najlepszej pięćdziesiątki. Zaczynamy tradycyjnie od miejsca 50:

To ona była wiosną prawdziwym motorem napędowym rewelacyjnego beniaminka z Nagano i najcenniejszym brylantem w kolekcji Midori Hondy. Wyśmienita dyspozycja wschodzącej gwiazdy japońskiego futbolu nie uszła także uwadze Asako Takakury, a sama zawodniczka chociażby w meczu przeciwko USA udowodniła, że również reprezentacja będzie mieć z niej niemałą pociechę.

Wciąż młoda, choć już niezwykle doświadczona Australijka jako nastolatka uznawana była za jeden z największych piłkarskich talentów na świecie. Dziś możemy z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że nie tylko nie zmarnowała swojego potencjału, ale rozwinęła go na tyle, że w wieku 22 lat już zalicza się do absolutnego topu, z czego z pewnością najbardziej cieszą się w Sydney.

Nie ma sensu zakłamywać rzeczywistości – So-Hyang Kim jest jedyną piłkarką w zestawieniu, która została wyróżniona za postawę na jednym tylko turnieju. O lidze północnokoreańskiej wiemy bowiem mniej więcej tyle, że istnieje. Wielka szkoda, gdyż patrząc na to, co zawodniczki z tego kraju wyprawiały na młodzieżowym mundialu, chętnie przyjrzelibyśmy się im bliżej.

Sezon ligowy w Anglii nie był w wykonaniu Nigeryjki tragiczny, ale gdzieś brakowało tego charakterystycznego dla Oshoali błysku, który pojawił się dopiero podczas Pucharu Narodów Afryki. Na boiskach Kamerunu znów mogliśmy podziwiać dynamiczną i – w pozytywnym znaczeniu tego słowa – nieobliczalną napastniczkę, która wraz z Oparanozie stworzyła duet nie do zatrzymania przez żadną defensywę na kontynencie.

Żelazne płuca WNY Flash. Choć przez większość czasu pozostaje w cieniu swojej koleżanki z formacji, bez niej nie udałoby się wywalczyć sensacyjnego mistrzostwa NWSL. Przytaczana tak wiele razy w minionym roku historia jej kariery to pochwała niezwykłej determinacji i hartu ducha, czyli cech, które – poparte oczywiście ciężką pracą – w wieku 28 lat doprowadziły ją na szczyt.

Choć ani reprezentacja Holandii, ani tym bardziej Liverpool nie zaliczy minionego roku do przesadnie udanych, to dla van de Sanden ostatnich dwanaście miesięcy stanowiło zdecydowanie najlepszy okres w dotychczasowej karierze. Ofensywnie usposobiona Holenderka może jedynie żałować, że do jej poziomu nie dostroiły się koleżanki, w wyniku czego tak fenomenalna dyspozycja nie przełożyła się na jeszcze więcej.

Wielu twierdzi, że rodzima liga zrobiła się dla niej zbyt ciasna i chyba faktycznie coś jest na rzeczy. Bez niej formacja defensywna zarówno w klubie, jak i w reprezentacji traci mniej więcej połowę swojej wartości. Trudno się zresztą temu przesadnie dziwić, gdyż na świecie nie ma już wielu piłkarek, które tak dobrze potrafiłyby połączyć dynaminkę, skoczność, zwinność i umiejętność czytania gry.

Zawodniczka równie imponująca, co pechowa, przynajmniej jeśli chodzi o trofea drużynowe, po które nie udało się sięgnąć ani w Montpellier, ani w brazylijskiej kadrze. Zła karta miała się odwrócić w Barcelonie, ale drużyna z Katalonii na półmetrku rozgrywek wciąż traci kilka oczek do lidera z Madrytu. Niewiele w tym oczywiście winy samej Andressy, której rajdy przy linii bocznej całkiem słusznie budzą podziw na hiszpańskich arenach.

Może i rzeczywiście nie ma takiej pozycji, z której Blackstenius nie potrafiłaby przestrzelić, ale z drugiej strony już dawno żadna Szwedka nie legitymowała się takimi statystykami strzeleckimi w Damallsvenskan. Na plus należy zapisać jej także niezwykle istotne gole w reprezentacji (m.in. przeciwko USA oraz Niemcom), choć jeszcze nigdy nie zanotowała trafienia w meczu kadry, w którym grała od pierwszej minuty.

W Wolfsburgu traktowano ją przede wszystkim jako niezłą inwestycję na przyszłość, a tymczasem w barwach Freiburga udowodniła, że już teraz może być liderką całkiem mocnego zespołu. Jej dni w obecnym klubie wydają się być raczej policzone, a chyba największą niewiadomą jest kwestia ewentualnego powrotu do ekipy z miasta Volkswagena, z którym wciąż związana jest dwuletnim kontraktem.

Nie brakowało głosów, że niezbyt udany epizod w amerykańskiej NWSL był dla niej ostatnią, na dodatek niewykorzystaną szansą na zrobienie międzynarodowej kariery. Na szczęście, niewiele z tych złowróżbnych przepowiedni robiła sobie sama zainteresowana, która postanowiła wrócić do Hiszpanii, poprowadzić madryckie Atletico na szczyt ligowej tabeli i udowodnić, że również po trzydziestce można wskoczyć na wyższy poziom.

Znakiem firmowym drużyny z Manchesteru jest oczywiście niezwykle szczelna obrona i choć najwięcej uwagi poświęca się defensorkom City, to nie można zapominać o tej, która stojąc między słupkami, zawsze stanowi ostatnią zaporę do sforsowania. Patrząc na tegoroczną dyspozycję golkiperki angielskiej kadry, aż trudno uwierzyć, że jeszcze kilka lat temu miała ona spore problemy z załapaniem się do meczowej osiemnastki w Linköping.

Chyba już zawsze kojarzyć się będzie ze strzelonym we własne urodziny golem w finale NWSL. Trzeba jednak z całą mocą podkreślić, że nie było to jej jedyne udane zagranie w ostatnich dwunastu miesiącach, a powrót do kadry narodowej był w jej przypadku jedynie logiczną konsekwencją wyśmienitej dyspozycji na ligowych boiskach. Kolejna z piłkarek, które dołożyły pokaźną cegiełkę do mistrzostwa dla Flash.

Piłkarka niezwykle charyzmatyczna i to właśnie ze względu na dość osobliwy charakter dopiero niedawno zadebiutowała w seniorskiej reprezentacji, którą zresztą na własnych barkach zaniosła do finałów EURO 2017. W Rosji, a szczególnie w Moskwie, mogą jedynie żałować, że ta dynamiczna i grająca bez respektu dla żadnego rywala zawodniczka trafiła im się właśnie teraz, gdy futbol w tym kraju przeżywa spory kryzys.

Bez dwóch zdań największa obecnie gwiazda węgierskiej piłki nożnej. Z oczywistych względów w kadrze nie może w pełni rozwinąć skrzydeł, ale znakomicie rekompensuje to sobie świetnymi występami w barwach jednego z najlepszych klubów świata. Szczególnie upodobała sobie rozgrywki Ligi Mistrzyń, w których gra niemal jak natchniona, o czym przekonali się już między innymi w Londynie oraz w Eskilstunie.

Jeśli tylko jest zdrowa, to bezsprzecznie aspiruje do światowego TOP-10. Problem polega jednak na tym, że ostatnio równie dużo czasu co na boisku, spędza w gabinetach lekarskich. Nie przeszkodziło to jej w poprowadzeniu Wolfsburga do finału Champions League, ale fani jej talentu wciąż czekają na więcej, gdyż doskonale zdają sobie sprawę, że grająca na sto procent swojego potencjału Hansen to niemal gwarancja sukcesu.

Niezmiennie jedna z najlepszych stoperek świata, choć akurat w ostatnich miesiącach zbyt często przytrafiały jej się błędy w stylu Nilli Fischer i nie jest to bynajmniej komplement. Skalę jej umiejętności najlepiej obrazuje jednak fakt, iż nawet po średnio dla siebie udanym roku kapitanka Lyonu wciąż znajduje się na poziomie, do którego zdecydowana większość defensorek i tak nie jest w stanie doskoczyć.

Malawi być może jest piłkarską pustynią, ale bez wątpienia udało im się wypuścić w świat jedną zawodniczkę klasy absolutnie mistrzowskiej. Szczególnie wiosną Chawinga była dla Kvarnsveden wszystkim, a utrzymanie beniaminka z Dalarny w ekstraklasie to w znacznej mierze jej zasługa. W czołowych ligach Europy trudno znaleźć drugą piłkarkę, która w pojedynkę aż tak decydowałaby o obliczu zespołu.

Mistrzyni olimpijska z Rio, mistrzyni Bundesligi z Bayernem i niezwykle harmonijnie rozwijający się jeden z największych talentów niemieckiej piłki ostatnich lat. Obecnie znacznie częściej asystuje niż strzela, choć to właśnie jej gol ostatecznie rozstrzygnął kwestię awansu Die Mannschaft do finału Igrzysk. Gdyby zrobić ranking zawodniczek, z którymi najlepiej grać w jednym zespole, z pewnością znalazłaby się w jego czołówce.

Gdyby była Szkotką, mogłaby dumnie mówić o sobie Braveheart. Jest jednak Angielką i to właśnie ta reprezentacja może szczycić się posiadaniem w swoich szeregach piłkarki o tak wielkim sercu do gry. Jej gol w końcówce meczu z Belgią zapewnił Lwicom rozstawienie w losowaniu grup EURO 2017, a trafienie przeciwko Chelsea przypieczętowało pierwszy w historii klubu z Manchesteru tytuł mistrzowski.

Do tego, że Dickenmann nie schodzi poniżej pewnego (całkiem zresztą wysokiego) poziomu zdążyliśmy się już przyzwyczaić, ale nie jest to bynajmniej powód, dla którego mielibyśmy doświadczonej Szwajcarki nie docenić. W przetrzebionym kontuzjami Wolfsburgu występowała zarówno na boku defensywy, jak i jako ofensywnie usposobiona skrzydłowa i z obu tych ról wywiązywała się niemal perfekcyjnie.

Złośliwi mówią, że nikt na świecie nie strzela mniej efektownych goli, ale w końcu napastniczki rozliczamy przede wszystkim z tego, co wpada so siatki, a w tym zestawieniu Press nie ma sobie równych ani w klubie, ani w reprezentacji. Do tego, aby znaleźć się w rankingu na bardziej eksponowanej pozycji zabrakło jednak lepszej skuteczności w momentach absolutnie kluczowych, jak ćwierćfinał IO czy półfinał NWSL.

Zawodniczka, która w minionym roku zdecydowanie rozbiła kumulację. Z Linköping w wielkim stylu sięgnęła po tytuł najlepszej drużyny Szwecji, lądując przy okazji w jedenastce sezonu, a z reprezentacją wywalczyła historyczny awans na wielką, piłkarską imprezę. Co godne podkreślenia, w decydującej fazie eliminacji Neto miała bezpośredni udział przy wszystkich (!) zdobytych przez Portugalię golach.

Gdyby Paolo Coelho napisał, że to właśnie w filigranowej Kostarykance bije serce Paryża, to – oczywiście biorąc pod uwagę jedynie wartość tekstową – wcale nie rozminąłby się tak bardzo z prawdą. Cruz to bez wątpienia naturalna liderka, która po prostu robi na boisku swoje bez względu na to, z kim akurat przyjdzie jej grać. O tym, że robi to dobrze, najlepiej świadczą liczby, zarówno te indywidualne, jak i zespołowe.

Choć dopiero w tym roku na dobre zadomowiła się w reprezentacji, trudno nie odnieść wrażenia, że w porównaniu z poprzednim sezonem nieco obniżyła loty. Piłkarce tej klasy zawsze przytrafią się jednak występy genialne, jak chociażby mecz przeciwko Anglii w ramach SheBelieves Cup, czy wreszcie finał NWSL, w którym to do 124. minuty mogła być pewna nagrody dla najbardziej wartościowej zawodniczki.

Nawet jeśli założymy, że dla ofensywy Lyonu większość meczów ligowych przypomina średnio intensywny trening strzelecki, to jednak ktoś musi te wszystkie akcje finalizować. Jesienią w tej właśnie roli występuje przede wszystkim Le Sommer, ale wszyscy doskonale wiemy, że na tym niezwykle apetycznym, klubowym torcie brakuje wciąż wisienki w postaci sukcesu z reprezentacją, na który trzeba poczekać przynajmniej do lata.

Cudowne dziecko niderlandzkiego futbolu nie zwalnia tempa. Wiosną miała spory wkład w obronę przez Bayern mistrzowskiego tytułu, a jesienią – gdy gra ekipie z Bawarii zdecydowanie się nie kleiła – zawsze potrafiła wcisnąć gola na wagę zwycięstwa 1-0. Żałować może jedynie fatalnego pudła w doliczonym czasie spotkania ze Szwecją, które definitywnie zamknęło Holenderkom drogę na Igrzyska w Rio.

Królowa strzelczyń Bundesligi z poprzedniego sezonu jest na najlepszej drodze do tego, aby i w obecnym powtórzyć ten wyczyn, choć – co godne podkreślenia – nie występuje przecież w klubie ze ścisłego topu. Do pełni szczęścia potrzebuje jedynie spełnienia na niwie reprezentacyjnej, ale jeśli tylko Steffi Jones zdecyduje się odważnie na nią postawić, to już holenderskie EURO może okazać się jej turniejem.

Nie ukrywa, że w Anglii znalazła swoje miejsce na ziemi, co zresztą doskonale przekłada się na jej dyspozycję. W minionym roku zaistniała w szerszej świadomości jako specjalistka od bronienia rzutów karnych, ale nie jest to bynajmniej jej jedyna zaleta. Nie więc dziwnego, iż deklaracja, że póki co nie myśli jeszcze o zakończeniu kariery przyjęta została entuzjastycznie zarówno w Londynie, jak i w całej Szwecji.

Jeśli ktoś twierdził, że rutynowana Brazylijka najlepsze lata kariery ma już daleko za sobą, to dziś musi przyznać się do tego, jak bardzo się pomylił. W dużej mierze dzięki jej postawie ekipa z Paryża poradziła sobie z Lillestrøm i wciąż pozostaje w grze o zwycięstwo w Lidze Mistrzyń. Maleńką rysą na niezwykle udanym roku pozostaje jedynie zmarnowana jedenastka w półfinale IO, ale nie ona jedna przegrała pojedynek z Lindahl.

Miało być wielkie wejście do ligi, pewny awans do fazy play-off i walka o mistrzostwo, ale rzeczywistość dość brutalnie zweryfikowała mocarstwowe zapędy właścicieli klubu z Orlando. Przed całkowitą kompromitacją zespół z Florydy uratowała jedynie fenomenalna postawa Harris, która w pełni zasłużyła na to, aby tytuł najlepszej golkiperki ligi został jej w minionym roku przyznany przez aklamację.

Reprezentacja Japonii zawsze słynęła ze świetnych pomocniczek i wszystko wskazuje na to, że na kolejną imprezę Nadeshiko również pojadą z prawdziwą wirtuozką w środku pola. O tym, jak rewelacyjną piłkarką jest Sakaguchi w ostatnich miesiącach boleśnie przekonywały się kolejne rywalki pewnie kroczącej po mistrzostwo ekipy NTV Beleza, ale nie ma wątpliwości, że niebawem o jej zagraniach zrobi się głośno również poza Japonią.

Zawodniczka, której kariera przypomina prawdziwą sinudoidę. Raz jest na szczycie, później potrafi zniknąć na długie miesiące tylko po to, aby powrócić w jeszcze lepszym stylu. Zakończony właśnie rok zdecydowanie zapisze po stronie tych bardziej udanych i nic dziwnego, że latem jej usługami zainteresowani byli między innymi obaj niemieccy giganci. Herlovsen zdecydowała się jednak pozostać w Norwegii.

Gdyby ktoś powiedział jej rok temu, że podczas najbliższych dwunastu miesięcy zostanie mistrzynią NWSL, najlepszą snajperką ligi i strzelczynią najszybszego gola w historii USWNT, zapewne nawet ona sama nie uwierzyłaby w te przepowiednie. W piłce nożnej nie ma jednak rzeczy niemożliwych, o czym ostatecznie i definitywnie sama Williams przekonała się chyba w 124. minucie finału NWSL.

Wiosną była prawdziwą liderką defensywy z Bilbao, której postawa okazała się kluczowa w sensacyjnym zdobyciu przez klub z Kraju Basków mistrzostwa Hiszpanii. Wielu zastanawiało się, jak Paredes poradzi sobie po transferze do PSG, ale bardzo szybko poznaliśmy odpowiedź i na to pytanie. Nic więc dziwnego, że nazwisko baskijskiej defensorki znajdziemy w niemal każdej jedenastce rundy jesiennej D1.

Gdy przechodziła z Frankfurtu do Poczdamu wydawało się, że robi krok w tył, a tymczasem ona właśnie wykonywała potężny skok do przodu. Szczególnie podczas rundy jesiennej, gdy do jej poziomu dostroiła się reszta zespołu, dało się zauważyć, jak kompletną jest piłkarką. Podobnie jak w przypadku Islacker, do pełni szczęścia brakuje jej wielkiego turnieju w reprezentacji i nawet trochę szkoda, że obie występują na tej samej pozycji.

Czy jest na świecie choć jedna osoba, która wyobraża sobie defensywę Manchesteru bez niej? Albo defensywę reprezentacji Anglii? Jeśli nie, to zaiste trudno o lepsze referencje. Dla Houghton nie ma znaczenia klasa przeciwnika, ona zawsze daje z siebie sto procent i chyba nikogo nie dziwi, że to właśnie na jej ramieniu znajduje się opaska kapitańska, gdyż piłkarki o takiej charakterystyce zawsze będą w cenie.

Pochodząca z Nowego Jorku pomocniczka (i tej pozycji bez względu na eksperymenty Jill Ellis się trzymajmy) rozkręcała się z miesiąca na miesiąc, a apogeum jej formy przypadło akurat na końcówkę sezonu zasadniczego, co bardzo pomogło ekipie z Portland w zdobyciu Tarczy NWSL. Drugi z rzędu niezwykle udany sezon to znak, że juz chyba na stałe zadomowiła się w elitarnym gronie najlepszych piłkarek na naszej planecie.

Kanada ma wiele solidnych piłkarek, ale prawda jest taka, że Sinclair jest tylko jedna i po zakończeniu przez nią kariery niezwykle trudno będzie ją zastąpić. Póki co, 33-latka nie zamierza jednak zwalniać tempa i latem poprowadziła swoją reprezentację do drugiego z rzędu brązowego medalu IO. Do tego można dorzucić udane występy w barwach klubu z Oregonu i dostaniemy pełny obraz zawodniczki kompletnej.

Gdyby zrobić listę tych, którzy najbardziej przyczynili się do tego, że ubiegłoroczne mistrzynie z Kansas City wylądowały w tym roku poza fazą play-off, to ona z pewnością znalazłaby się na jej końcu. Doświadczona stoperka ma za sobą kolejny bardzo udany rok i nic nie wskazuje na to, aby kolejny miał być w tym względzie inny, bo Sauerbrunn to po prostu definicja spokoju i solidności.

Piłkarka – instytucja, o której ciężko powiedzieć coś, co nie zostało jeszcze powiedziane. W czołowej dziesiątce znalazła się jednak nie ze względu na zasługi, czy udział w ceremonii otwarcia Igrzysk, a dzięki najlepszemu od kilku lat sezonowi, który ukoronowała świetnym występem w finale Pucharu Szwecji. I tylko szkoda, że z najważniejszej imprezy reprezentacyjnej znów wróciła bez medalu.

Boczne defensorki to zazwyczaj najbardziej niedoceniane (obok defensywnych pomocniczek) piłkarki w rankingach, choć trudno w zasadzie powiedzieć dlaczego. Wszak gdyby poprosić sympatyków Manchesteru o wskazanie jednej zawodniczki, która najbardziej przyczyniła się do wywalczenia przez ich ukochany klub dubletu, większość wytypowałaby właśnie Bronze. I byłoby to wskazanie w pełni uzasadnione.

Nie brakuje takich, którzy twierdzą, że gdyby tylko trochę bardziej chciało jej się chcieć, to co roku odbierałaby nagrodę dla najlepszej piłkarki na świecie. Nigdy oczywiście nie dowiemy się, ile w tym stwierdzeniu prawdy, ale niezaprzeczalny jest fakt, że dla takich zawodniczek jak ona nie istnieją żadne bariery. W minionym roku dołożyła do pokaźnej już kolekcji trofeów olimpijskie złoto, a były już klub z Frankfurtu wprowadziła do półfinału LM.

To przede wszystkim jej należy dziękować za to, że trwający obecnie sezon niemieckiej Bundesligi jest aż tak emocjonujący, a niedoceniana przez wszystkich ekipa z Poczdamu robi w niej spore zamieszanie. W przeciwieństwie do poprzednich trenerów, Matthias Rudolph dostrzegł u niej cechy piłkarki niesamowicie wszechstronnej, a ona potrafiła na boisku zrobić z nich najlepszy możliwy użytek.

Bohaterka majowego finału Ligi Mistrzyń, kiedy to na stadionie w Reggio Emilia przypieczętowała odzyskanie przez Lyon tytułu najlepszej klubowej drużyny Europy. O tym, że Kumagai w decydujących momentach potrafi wznieść się na wyżyny swoich umiejętności, wiemy jednak od mniej więcej pięciu lat. Niezawodna zarówno jako stoperka, jak i pomocniczka o defensywnych inklinacjach.

Liderka i zarazem najlepsza piłkarka reprezentacji USA podczas Igrzysk w Rio. Absolutnie czołowa postać Portland Thorns. Wymienienie wszystkich jej udanych zagrań w minionym sezonie zajęłoby pewnie kilka godzin, a i tak przyszło jej zakończyć rok 2016 bez poważnego trofeum. Pomimo tego, na świecie i tak nie znalazłaby się chyba choćby jedna drużyna, która nie byłaby zainteresowana jej usługami. I nawet trudno się temu specjalnie dziwić.

Wiele razy powtarzała, żeby nie nazywać ją gwiazdą do momentu, kiedy rzeczywiście będzie najlepsza na świecie, ale ów moment chyba właśnie nadszedł. Nikogo nie trzeba przekonywać, jak wielki wkład miała w wywalczenie przez Linköping mistrzostwa Szwecji. Ze swoich zadań należycie wywiązywała się także w koszulce reprezentacji, a w Wolfsburgu już zacierają ręce na myśl o rundzie wiosennej.

Kolejna piłkarka potwierdzająca postawioną chwilę wcześniej tezę o bocznych obrończyniach, choć akurat ona z równie dobrym efektem sprawdza się nieco bliżej bramki przeciwniczek. Wyróżnić się na tle tworzących najlepszą na ten moment drużynę świata zawodniczek Lyonu nie jest łatwo, ale jej ta niezwykle trudna sztuka udawała się w zakończonym właśnie roku wielokrotnie.

W jaki sposób najlepiej zakończyć reprezentacyjną karierę? Korepetycji w tej dziedzinie udzielać może profesorka Melanie Behringer, która dokonała tego w stylu iście mistrzowskim. Olimpijskie złoto, okraszne dodatkowo pięcioma golami w turnieju finałowym, wśród których trudno wskazać ten najbardziej efektowny, brzmi chyba całkiem nieźle. A dodajmy do tego jeszcze mistrzostwo Niemiec z Bayernem.

Jest i ona – najlepsza z najlepszych w roku 2016! Wiosną strzelała dla Lyonu jak na zawołanie i zatrzymała się dopiero w momencie, w którym wzniosła nad głowę puchar Ligi Mistrzyń. Potrójna korona we Francji nie zaspokoiła jednak w całości jej ambicji, z czego z pewnością najbardziej cieszyli się Norwegowie. W barwach reprezentacji została najlepszą strzelczynią el. EURO 2017, ale wszyscy jej rodacy z pewnością liczą na powtórkę tego wyczynu już w turnieju finałowym.