Szwedzkie piłkarki wzniosły się w Auckland naprawdę wysoko (Fot. Mathias Bergeld)

Co by się nie wydarzyło, z tej imprezy przedwcześnie nas już nie wyproszą! Ćwierćfinał przeciwko Japonii, od meczu rozegranego w tej samej fazie poprzedniego mundialu, różnił się w zasadzie wszystkim… oprócz końcowego wyniku. Bo zupełnie jak przed czterema laty, wbrew wskazaniom bukmacherów i większości ekspertów, kadrowiczki Petera Gerhardssona znów zwyciężyły 2-1 i znów zameldowały się w najlepszej czwórce turnieju. To ostatnie stało się zresztą w ostatnich latach swego rodzaju normą, gdyż za kadencji 63-letniego selekcjonera z Uppsali Szwedki jeszcze ani razu nie wróciły do domów przed półfinałami. Możemy więc powiedzieć, że nowa, sympatyczna tradycja została niejako podtrzymana, choć nerwów i prawdziwego rollercoastera sportowych emocji znów nie udało się przy tym uniknąć. A przed ponad godzinę absolutnie nic na to nie wskazywało.

Bardzo długo wydarzenia na murawie w Auckland mogliśmy bowiem śledzić z umiarkowanym spokojem. Tak bardzo chwalone w poprzednich meczach Japonki żadnym sposobem nie potrafiły odnaleźć właściwego rytmu i poza jedną, nieco chaotyczną wrzutką Risy Shimizu, nie zaprezentowały w ofensywie kompletnie nic ciekawego. Zdecydowanie więcej działo się za to pod drugą bramką, bo choć Szwedki także rozpoczęły dość spokojnie, to ich akcje z minuty na minutę nabierały coraz więcej tempa. Sygnał do ataku dała Nathalie Björn, która jednym, prostopadłym podaniem wypuściła w bój Stinę Blackstenius. Napastniczka londyńskiego Arsenalu walkę o pozycję z Saki Kumagai wygrać nawet zdołała, ale jakość jej strzału pozostawiała już sporo do życzenia. Zmarnowanej szansy nie rozpamiętywaliśmy jednak przesadnie długo, bo chwilę później trafił się nam stały fragment gry, a już chyba cały, futbolowy świat doskonale zdaje sobie sprawę, co to oznacza. Tym razem trochę więcej było w tym wszystkim przypadku niż schematu, ale ani trochę nie zmienia to faktu, że w podbramkowym zamieszaniu zdecydowanie najlepiej odnalazły się Magdalena Eriksson z Amandą Ilestedt, a ta ostatnia już po raz czwarty na tym turnieju umieściła swoje nazwisko na liście strzelczyń. Jednobramkowe prowadzenie zdecydowanie nie było jednak szczytem marzeń naszych piłkarek, które ewidentnie dążyły do tego, aby jeszcze przed przerwą podwyższyć rezultat. I szczęście rzeczywiście było o krok, gdy najlepsza na placu gry Kosovare Asllani uderzała z dystansu po przytomnym zgraniu Fridoliny Rolfö. Lecącą idealnie futbolówkę na słupek zdołała jednak sparować Yamashita, niejako utrzymując swój zespół w grze o półfinał.

Druga połowa zaczęła się od kolejnego szturmu Szwedek, który dość szybko przyniósł konkretne efekty. Dośrodkowanie z prawego skrzydła nieco instynktownie przedłużyła Mina Tanaka, a zagrana przez nią piłka zatrzymała się dopiero na ręce Fuki Nagano. Tak, było w tym wszystkim trochę szczęścia, ale rzut karny wydawał się być ewidentny, a Filippa Angeldal z jedenastu metrów (a będąc bardziej precyzyjnym: z dwunastu jardów) ani myślała się pomylić. I tym razem nie potrzebowaliśmy już przychylności technologii goal-line, aby cieszyć się z dwubramkowej zaliczki, która na tamten moment wydawała się całkiem bezpieczną. Tym bardziej, że kolejne minuty to dalszy ciąg wzorowej postawy kadrowiczek Gerhardssona, które cały czas nie pozwalały Japonkom na wiele. Asllani wreszcie przypominała na boisku tę tak bardzo podziwianą i oklaskiwaną przez nas liderkę, a Rubensson wraz z Angeldal skutecznie zamknęły środek pola, mocno utrudniając prowadzenie gry kluczowej z punktu widzenia Nadeshiko Yui Hasegawie. To było o tyle istotne, że w tej fazie meczu pod ciągłą presją rywalek nie musiały grać nasze defensorki, a właśnie tego w konfrontacji z techniczną Japonią obawialiśmy się najbardziej. Im dłużej jednak Eriksson, Ilestedt i Björn mogły w miarę spokojnie skupiać się na realizacji indywidualnych zadań, tym bardziej realny zaczął wydawać się ten upragniony półfinał. W końcu nadeszła jednak 65. minuta i wtedy rozpoczął się nowy mecz.

Trudno powiedzieć, co dokładnie się wówczas stało, ale patrząc z boku wyglądało to tak, jakby jedna drużyna grać przestała, a druga w tym samym momencie zaczęła. Czy wpływ na taki przebieg wydarzeń mógł mieć fakt, iż Szwedki swój mecz 1/8 finału rozgrywały dzień później, na zdecydowanie większej intensywności, z dogrywką i serią rzutów karnych, a dodatkowo do Auckland podróżowały zdecydowanie dłużej? Całkiem prawdopodobne, choć jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie nigdy zapewne nie poznamy. Flashbacki z meczu o brąz podczas mundialu we Francji były jednak oczywiste; Szwedki skupiły się na głębokiej defensywie, a znajdujące dla siebie coraz więcej przestrzeni Japonki – zupełnie jak przed czterema laty Angielki – atakowały coraz śmielej i z coraz większym polotem. Pod bramką Zeciry Musovic robiło się naprawdę gorąco, a pierwsze roszady personalne Gerhardssona przyniosły nie do końca oczekiwany efekt. Rezerwowa Madelen Janogy dość bezmyślnie starła się we własnej szesnastce z Riką Ueki, dając pani Staubli pretekst do podyktowania rzutu karnego i choć była to wybitnie miękka jedenastka, to szwajcarska sędzia skwapliwie z tego prawa skorzystała. Piłkę w ręce wzięła sama poszkodowana i mocnym strzałem obiła poprzeczkę szwedzkiej bramki, dzięki czemu wciąż mieliśmy do dyspozycji dwa gole zaliczki. Kontaktowa bramka dla Japonii zdawała się jednak wisieć w powietrzu, a my znów oddychaliśmy z ulgą, gdy po rzucie wolnym Aoby Fujino i rykoszecie od pleców Musovic futbolówka zatańczyła na linii bramkowej i wyszła w pole. Tyle tylko, że tym razem radość była wyjątkowo krótkotrwała, a rezerwowe Seike oraz Hayashi w końcu udokumentowały okres całkowitej dominacji Nadeshiko trochę sytuacyjnym trafieniem na 1-2. A pani Staubli emocje postanowiła jeszcze bardziej podkręcić, dając Azjatkom aż dziesięć minut dodatkowego czasu na poszukanie wyrównującego gola. Trener Ikeda także poszedł all-in, szansę mundialowego debiutu otrzymała w samej końcówce znana nam z boisk Damallsvenskan Maika Hamano, ale ani ona, ani żadna z pozostałych Japonek nie potrafiła doprowadzić do remisu i przedłużyć tym samym nadziej byłych mistrzyń świata na pozostanie w turnieju. Miało nie być thrillera? Nie tym razem, ale najważniejsze, że mamy kolejny tego lata happy end!