Angel Mukasa i Louise Matsgård – dwa filary kadry rocznika 2002 (Fot. SvFF)

Pięć krajów nordyckich, a do tego Niemcy, Anglia i Holandia – tak przedstawiała się obsada tegorocznego turnieju Nordisk Flick dla reprezentacji rocznika 2002. W tej niewątpliwie doborowej stawce szwedzkie szesnastolatki spisały się bardzo dzielnie, a do tego, aby w finałowym starciu z Danią (czyżby przedsmak tego, co czeka nas 4. września?) o końcowym zwycięstwie decydowały rzuty karne, zabrakło im zaledwie trzech minut. Paradoksalnie, najbardziej pozytywną informacją płynącą z rozegranej w norweskim Hamar imprezy wcale nie jest osiągnięty podczas niej wynik sportowy. A przynajmniej nie tylko on.

Nasze podsumowanie rozpocznijmy jednak od kwestii czysto piłkarskich, bo choć na tym etapie rozgrywek młodzieżowych nie wynik jest najistotniejszy, dobrą postawę na boisku zawsze warto docenić. Pochwały należą się więc na końcówkę meczu z Islandią, w którym udało się rozstrzygnąć to wyrównane starcie na naszą korzyść, za świetną, drużynową grę przeciwko Anglii i wreszcie za finałowy rollercoaster z Dunkami, podczas którego to Szwedki przez większą część spotkania były stroną prowadzącą grę. Pozytywów nie zabrakło nawet w stosunkowo wysokiej porażce z Niemkami, gdyż to właśnie zdobyty w samej końcówce przez Johannę Lindblom (fenomenalna asysta Hanny Ekengren) gol na 2-5 dał nam ostatecznie przepustkę do finału. Pamiętajmy bowiem, że gdyby Niemki zwyciężyły różnicą czterech goli, o zwycięstwo w turnieju zagrałyby Islandki. Doświadczenie i nauka wyniesione z tej rywalizacji jak najbardziej mogą zatem zaprocentować w przyszłości.

O przyszłości mówił także selekcjoner kadry rocznika 2002 Pär Lagerström, dla którego również zwycięstwo nie było celem samym w sobie. Dwadzieścia naszych piłkarek ma możliwość zmierzenia się z najlepszymi na świecie. Sprawdzenie się w międzynarodowej rywalizacji jest niezwykle istotne i ważne jest, aby te zawodniczki wróciły do swoich klubów bogatsze o to doświadczenie. Oczywiście, mam nadzieję, że wiele dziewczyn z tej grupy będzie grało w przyszłości na wielkich turniejach, ale póki co podstawowym celem jest wykonanie kolejnego kroku na drodze ich rozwoju. Piłka nożna to sport zespołowy, dlatego istotne jest, aby udało nam się zbudować z nich drużynę – podsumował selekcjoner i trudno z jego słowami polemizować. Prawdą jest, że Szwecja nigdy nie będzie drugą Japonią lub Brazylią, więc warto zwrócić uwagę na elementy, które w rywalizacji z bardziej technicznymi przeciwnikami mogą dać nam przewagę.

Analizując skład szwedzkiej kadry na tegoroczny Nordisk Flick, nie sposób pominąć kwestii społecznych. Z nieukrywaną radością obserwujemy bowiem zdecydowany wzrost liczby piłkarek z rodzin i społeczności imigranckich. O ile wśród chłopców ten trend obecny był już od mniej więcej dekady, o tyle dziewczynki ze wspomnianych środowisk zdecydowanie mniej chętnie garnęły się do uprawiania sportu. Na szczęście, czasy te wydają się należeć już do przeszłości, a integracja poprzez sport (która moim zdaniem jest zdecydowanie najbardziej skuteczną formą integracji) zatacza coraz szersze kręgi. Nie mam oczywiście pojęcia ile spośród grających przez ostatni tydzień w Hamar zawodniczek zadebiutuje kiedyś w seniorskiej kadrze Szwecji (oby jak najwięcej), ile wybierze grę dla innych barw (jeśli taka będzie ich wola, to również oby jak najwięcej), a ile swoją przygodę z futbolem zakończy na poziomie piłki młodzieżowej (tutaj akurat mam nadzieję, że żadna). Nie to jest jednak dla mnie istotą sprawy. Ważne jest, że czas, który spędzą na wspólnych treningach i zgrupowaniach wykształci w nich wiele pozytywnych cech i nawyków, które każda z nich będzie mogła później właściwie spożytkować. Bez względu na to, którą ze ścieżek zdecyduje się podążyć.

Wyniki szwedzkiej kadry na Nordisk Flick 2018:

vs. Islandia 2-0  (Halldorsdottir (s), Bennison)

vs. Anglia 2-1  (Lindblom, Bennison)

vs. Niemcy 2-5  (T. Johansson, Lindblom)

vs. Dania  3-4 dogr.  (Reidy, S. Johansson, T. Johansson)